BETREKKELIJKE RUST

De avondstilte, de wind die weg valt, de aarde die nagloeit van de dag, het glaasje rosé, dit alles laat me beseffen dat ik me weer in mijn eigen Bourgondische paradijs bevind.

De wandeling door de tuin ontneemt me dit hemelse gevoel als een donderslag bij heldere hemel: onkruid, een moestuin die huilt van blijdschap me te mogen zien, gras tot aan mijn dijen, een maaier in reparatie, een zwembad om schoon te maken en te vullen en dan heb ik het nog niet eens over het vervangen van verlichting, vloeren, deuren en mijn eigen verbouwing.

Het is dinsdag, dolle dinsdag. Ik had het kunnen weten: op dinsdag gaat alles mis. Alles!

Tegels die ik wil bestellen, zijn niet meer voorradig. De buitenkraan bij het zwembad lekt. De maaier kan niet bezorgd worden. De wachtwoorden voor mijn Franse belasting aangifte WERKEN NIET en ik heb tot 4x persoonlijk contact nodig (de specialist had ook moeite) om de aangifte werkend te krijgen. Onnodige moeite, want mijn werkrelatie met Frankrijk is al jarenlang zodanig verstoord dat ik geen cent aan ze kan verdienen; en dat geldt omgekeerd evenredig natuurlijk ook.

Het is allemaal goed gekomen. Op woensdag en donderdag onder een blauw zonovergoten dek.

En nu ben gevlucht met mijn eigen kleine gevangenis, Liesje, de camper. Naar etang de Baye en Vaux. Het weer is zuur maar droog. Ik geniet nota bene op 10 km afstand van de rust, het overzichtelijke leven op 10m2: hond uitlaten, boeken en oude kranten lezen (wat is die Sylvia Witteman toch een lekker mens), wordfeud, weer een glaasje rosé en de nrc podcasts. Ik verken de buurt waar ik al 20 jaar een huis heb. Ik zie straatjes waarvan ik het bestaan niet wist. Ik zie verlaten huizen, een potentie voor naar adem happende Parijzenaars. (mind my words, over 50 jaar vind je hier het equivalent van het Gooi).

‘klopt het dat uw huis te koop staat’, vraag ik aan een bewoner, die zojuist uit zijn huis stapt. Volgens mij zie ik niet eens een deur. Er zit een poes op iets wits dat een koelkast zou kunnen zijn. Hij heeft een vrolijk Chevalier hoedje op, dat de aandacht wegtrekt van zijn trui vol gaten waar zijn overhemd, verkeerd geknoopt, doorheen pruilt. Lager durf ik niet te kijken.

In l’argot Frans blaast hij, tandenloos wat klanken uit. Hij is bang zie ik. En hij is niet helemaal ‘goed’.

Ik kijk om mij heen. Allemaal verrukkelijke bouwvallen. ‘U woont hier prachtig’, zeg ik en ik lach voluit. Dat stelt hem gerust. Ook hij lacht nu. Het moet best een mooie jongen geweest zijn, vroeger.

Mijn bouwhart begint weer te kloppen, merk ik. Snel naar huis, mijn eigen verbouwing afmaken...