CONTESSA IN CEFALÙ ( Sicilie)

Van Palermo is het een korte rit naar Cefalù. We moeten eerst nog langs een vreselijke stinkende raffinaderij waar we onze neus voor ophalen en ons richten op het prachtige heuvellandschap dat zich rechts van ons als een trouwe gids begeleidt tot de plaats van bestemming. Ook hier glooien de heuvels door en geven een adembenemend, en ik meen het, uitzicht. De hebberigheid borrelt direct bij me op: hier moet ik wezen, hier moet ik blijven. Op idealista.it, mijn geduldige online makelaar, geeft me er een die zeer aantrekkelijk oogt: zeezicht, in heuvels, flink terrein en het huis, heel romantisch omgeven met pijnbomen dus dagelijks een portie neusbevrediging.

 We hebben een plaats gevonden aan een kleine baai waar Bruno inglijdt wanneer het hem uitkomt, naast een haven waar ik voor de volgende dag een boottocht boek die voorziet in snorkelen en lekkere hapjes. Het is erg leuk Cefalù eens van de andere kant te zien en de snorkeluitrusting ligt kwali en quanti ruim voor het grijpen. Het scheepje en de kapitein zijn oude rotten en met de diesellucht die in alle poriën van het hout lijkt doorgedrongen, verlang ik naar André. Zijn maatje is een goed Engels sprekend joch dat op school een drama voor de juf geweest moet zijn. Op het schip kan hij helemaal losgaan. Terwijl hij een dun vislijntje in het water meesleept vertelt hij me dat hij als Pools jongetje is geadopteerd, twintig jaar geleden. Zijn moeder is lerares Engels! Ik hoor hem uit over de omgeving en net als alle import is hij razend enthousiast. Ik moet absoluut de beste cannolo ( spreek uit: kanollo) gaan proeven in Collesano. Ondertussen vertelt hij me alles wat ik moet weten over het taartje: de vulling van ricotta! Ricotta? Ik haal mijn neus op. Dat is schaap! En de beste melk komt van de schapen in de heuvels van Collesano, roept hij enthousiast. Hij staat op om de motor af te zetten, we gaan snorkelen in een helderblauwe zee, dankzij een bodem van onberispelijk wit zand, (dat zag ik tenminste wel met de snorkelinstallatie) en het leuke joch snijdt meloenen in hapklare parten.

Ik heb me ervoor gekleed en wandel als een hertoginnetje, zwarte hond aan de lijn aan mijn zijde, een geurroute van pijnboom, eucalyptus en datura’s het oude centrum van Cefalù binnen. Er rest ons nog een uurtje zon en het brons van het oude stadje verglijdt over de zandstenen gevels met talrijke smeedijzeren balkonnetjes waarop bewoners onaangedaan zitten en al jaren als wassen beelden lijken te kijken naar de bewegende massa onder hen die zich in een langzame stroom vergapend en verwonderend verplaatst naar een drankje op een van de uitnodigende terrasjes of beter nog, naar het strandje waar het zand zo fijn en zacht de jonge bikinimeisjes en ook de wat oudere bikinidraagsters (want in Italië lijkt de vrouw dat recht wèl te hebben) ontvangt nadat ze als Afrodieten uit de zacht deinende zee lijken aangespoeld. Ook ik kom niets te kort wanneer ik op een terras bij Duomo voor €12 me kan laven aan een buffet dat met recht Italiaans genoemd mag worden: aubergines met krokant korstje, evenzo de courgettes, artisjokken, asperges omwikkeld met spekjes, salades, pizza stukken, plakken rollade en een paar vissen liggen nog net niet spartelend te wachten in de schalen. Het glas witte wijn (of wat dan ook) is inclusief. De obers knipmessen naar mij en knipogen naar Bruno.

De volgende dag rijd ik naar het object dat werkelijk aan alle punten op mijn wensenlijst lijkt te voldoen. Brutaal als ik ben (ik ben immers een geïnteresseerde koper) klim ik de buitentrap omhoog naar het enorme terras waar ik mezelf al de maaltijden aan mijn gasten zag serveren. Helaas blijken de gastenkamers niet hoger dan 1.80m; dat wordt geen leuke maaltijd, Doppie, spreek ik mezelf in.

Door naar Collesano waar ik inderdaad een verrukkelijke Cannolo ingespoten krijg. Onthoud één ding: een Cannolo moèt voor je neus gevuld worden; net als bij onze tompoes. Ik proef de huppelende schapenmelk verzoet met poedersuiker en denk aan die prachte “Godfather” scène waar Don Corleone aan de bar zegt: ‘fai me un Cannolo’, terwijl hij er net een paar om heeft laten leggen.