HERFST OP SARDINIE

Sardinië! Ik heb er nog geen kip gezien; des te sterker werken mijn zintuigen en ontvouwen zich gedachten.

Vanaf de haven Porto del Torres rijd ik, zeg maar van west naar oost om een plek bij Olbia te bereiken. Bruno heeft zich voorbeeldig gedragen tijdens de vijftien-urige Boottocht (op een klein plasje tegen een pilaar na, waar al een andere hond zijn onweerstaanbare geurspoor had gestempeld) en dus zoek ik voor hem een mooie hortendolle uitlaatplek. Dat valt niet mee. Het eerste stuk dat ik rijd lijkt op de Schotse vlakten, helaas afgegaasd voor grazend vee.

Niettemin na een kleine drie kwartier stappen we uit en zie ik op de binnentemperatuurmeter dat het 20 graden is. Geen jas aan, dikke trui uit en in een dunne trui de natuur in die, in tegenstelling tot afgelopen zomer, frisgroen is en als ik me niet vergis ook frisgroen blijft omdat bomen en struiken een soort groenblijvende heesters zijn. Valt dat even mee? Behalve de geur van maquis (van het struweel) snuif ik stromend water. Ik wist niet dat ik het kon ruiken maar het blijkt ver in mijn geheugen te zijn opgeborgen. Zalig! Er fladdert notabene ook nog een vlinder. Het lijkt wel of er helemaal niets fout kan gaan. Wanneer het aan de natuur ligt is dat waarschijnlijk ook zo.

Zorgwekkend is de verzameling berichten die mij bereikten omtrent de ons omringende zeeën. Van de Middellandse zee weten we het: kwik. Maar mijn Franse vriendin liet me weten dat de Noordzee en een deel van de Atlantische oceaan (tot aan Bretagne) na WO I en WO II door de oorlogvoerende partijen, systematisch vol gelegd is met restanten oorlogsmaterieel zoals bommen granaten. Keurig in het gelid, dat kunnen ze wel, vooral de Duitsers. Het materieel en ook roestende gifgastanks (mosterdgas volgens mijn directe bron André) liggen doodleuk te wachten op de volgende ramp. De zee bij het wonderschone Nieuw Zeeland schijnt ook al vervuild…

Mogen we meneer Yuval Harari (Homo Deus) geloven dan zullen robots onze wereld over nemen en dan ben ik nog steeds benieuwd of de Chinezen eerder zullen zijn. Gut wat begin ik te lijken op de eerdere generaties die hoofdschuddend de auto als gevaarlijk moordwapen ontvingen, en mijn ouders die met het wegvallen van vooral de zeden zorgwekkend het einde van de beschaving op zich af zagen komen. Ze hadden misschien allemaal wel een beetje gelijk. Maar misschien, misschien blijkt de natuur toch de sterkste…voorlopig snuif ik nog even aan de maquis en zet ik mijn meegenomen Boeuf Bourguignon nog eens op het vuur.