KERSTKROON
25 december 2021 - Parijs, Frankrijk
Het gebeurde in die dagen...
Zal ik schrijven over mijn moeder die ieder jaar een paginagroot kerstverhaal schreef in de Gooi en Eemlander en dat deed op een Duitstalige opvoeding tot haar 8e levensjaar en vervolgens nederlandstalig onderwijs op een schippersinternaat alwaar de oorlog haar schoolcarrière na drie jaar beëindigde? Of zal ik schrijven over kerstdiners in mijn jeugd waar een gebraden kip, puree, appelmoes en een viennetta ijsstaaf het hoogtepunt was; de nachtmis waar we van mama de jasjes uit moesten doen, dan kon iedereen onze mooie jurkjes bewonderen. Kerst met kniekousjes, want in mijn maillot viel ik direct een gat.
In mijn studententijd verruilden we de kip door exotische hazenpepers, geschoten op het landgoed van een van ons. Toppunt van decadentie was het 7-gangendiner in omgekeerde volgorde te eten (nooit meer gedaan daarna). In diezelfde tijd lokte onze vader ons met wintersporten in Crans Montana. Ik weet nog dat daar de autoritaire vader- dochter rol omdraaide als sneeuw voor de zon toen we na een uitputtende lunch de Volvo niet meer konden vinden. Na wat nummerplaten gepoetst te hebben stapte mijn vader in zijn auto van de zaak en dacht met vol gas de sneeuwhorde te kunnen nemen. Dat lukte niet en tot mijn verbijstering deed deze, in mijn ogen hele wijze man, het stomste wat je kon doen: hij bleef vol gas geven, Mijn moeder zocht met haar nertsjasje (kon nog allemaal toen) dekking tegen de op-spetterende modderballen. Omstanders schoten te hulp: mijn vader wou er niets van weten! Toen heb ik heel autoritair het portier geopend, mijn hand opgegeven, de houtblokken die ik in mijn linkerooghoek al had zien liggen onder de banden gelegd en hem als een dirigent eruit geleid . Het gebeuren had enige impact in de daaropvolgende jaren. Tijdens autoritten zat ik naast mijn vader, als kaartlezer!
Het Weihnachtsoratorium van Bach strijkt neer in de woonkamer van mijn Franse boerderij. Paukenslagen en fagotten verdringen hoch jauchzend de stilte en de rust. Ik heb het maar mooi voor mekaar. Een niet lekkend dak, een lekker bed, best veel comfort. Ik draai het oratorium nog meer open. Het kan, het mag. De koelkast is vol met hertenbout, voldoende voorraden, hout in de schuur en veel flessen water; de kerstboom die wacht op zijn versieringen...
Ik mag één ding niet: naar buiten (gelukkig heb ik een hele grote tuin). Afgelopen woensdag werd ik positief getest. Een wijntestavondje op zaterdag, waar de Nederlandse witte Havelter “grijs” de Sancerre naar de kroon stak, mondde uit in een corona- testmiddag. Mijn booster had zijn afweerkostuum nog niet helemaal op orde: op een loopneusje na, ben ik er niet ziek van.
Het was even slikken. De néglicé die ik speciaal voor André maakte met echte zijde uit Parijs (lastig hoor die bouwvakkershanden en ragdunne zijde), delen we nu virtueel, net als de maaltijden, het kerstconcert en onze ideeën. We waren echt verdrietig. We hebben misschien niet zo veel kerst’s meer te gaan (op onze leeftijd).
Op dit soort momenten denk ik aan de mensen zonder dak, weinig eten en een uitzichtloos bestaan. En ook nog even aan dat 8- jarige meisje dat het tot schrijfster schopte. Dat waren nog eens tijden… Het gebeurde in die dagen…
Ik wens jullie vredige kerstdagen en een betekenisvol nieuwjaar.
Een gloedvol en inspirerend nieuw jaar wens ik jou en jullie toe! xx
Gek dat we op deze dagen altijd aan vroeger terug denken.ik denk dat we toch de geborgenheid zoeken.fijne dagen en ik hoop tot snel want we gaan gewoon weer oliebollen bakken..
Dikke knuffel Paul en Renske.
Het zal voorlopig om blijven gaan met teleurstellingen…. Het wordt/is een andere wereld. Gelukkig blijf je positief en ben je blij met wat je wel hebt😊! Nog een mooie kerstdag en tot gauw🎄🎄😘