DE KUS VAN DE GLADIATOR

Wanneer ik in Fiumicino (fiume= rivier) mijn ogen opendoe zie ik dat ik het geluk heb naast de porto Trajanus te staan. Ik had er zo binnen kunnen varen! Het archeologische park is helaas gesloten. Jammer, het heeft de omvang van Ostia en Necropolis. Ik google op “wat we niet gewonnen hebben” en ontdek dat het park morgen, op 3 december een uitzonderlijke opening voor ‘mindervaliden’ heeft. De volgende dag blijk ik de enige bezoeker te zijn en krijg daarom direct assistentie van de parkbeheerder en een jongedame met een politiepetje op, die later zijn twintigjarige dochter blijkt te zijn. Het park is indrukwekkend en er wordt me veel uitleg gegeven over de samenstelling van het “oer-beton” waar de Romeinen terecht het patent op hebben: strandzand, pozzuolo en gemalen aardewerk.

De dochter, Manuela, spreekt een enthousiast mondje Engels met een Romaanse tongval; moeilijk te verstaan dus. Niettemin complimenteer ik haar met haar Engels aangezien ik inmiddels door heb dat zij geestelijk mindervalide is. De vader ziet dat ze in goede handen is, ‘moet even naar wat werkmannen toe’ en laat haar de bezichtiging afmaken. Had ik maar nooit haar uitspraak geroemd. Zelfverzekerd nu, spreekt ze een plat Romeins en onverstaanbaar Engels met vurige tongen door elkaar en raak ik de weg totaal kwijt. Het idee het gehele park voor mezelf te hebben is geheel uit beeld en ik verlang hartstochtelijk naar de camper.

Ik rijd door een vlak en saai landschap naar Castello Santa Severa bij Cervetri, aan de kust 47 km ten noorden van Fiumicino en kom aan wanner de avond valt. Hier steken in het achterland beloftevolle heuvels op. Het kasteel is een sprookjesachtige Borgo die ook nog eens opgetuigd wordt voor de kerstdagen. Wat een feest deze te bezoeken. Ik droom een middeleeuwse slaap naast de brommende generator van de ijsbaan.

De volgende zonovergoten morgen (gelukkig maar want mijn gasfles is leeg) staat er een auto naast me en een man gooit wat sandalen op de grond. Ook weer met een zwaar Romeins accent zegt hij dat ik een foto van hem mag maken. Ik zie totaal niet in waarom ik dat zou doen. De oude man naast hem toont een bronzen romeinse helm die uitdagend glanst in de zon. De man verkleed zich in een gladiatorentenue en vertelt me ondertussen dat bezoekers in het kasteel foto’s voor twee euro kunnen laten maken. Het is een gladiator in hart en nieren en hij weet zijn zaken goed te regelen door me gerust te stellen dat ik niet hoef te betalen voor de foto, in ruil voor een koffie. Wanneer hij aangekleed is drukt hij me een (schelmen) helm op het hoofd en een houten zwaard in de hand. Behendig neemt hij mijn telefoon af en stelt hem in op “selfie”. De andere man, zijn doofstomme vader, krijgt daarna mijn telefoon in de hand en moet nu de foto’s maken. Brutaal verordonneert hij me dat ik hem moet kussen. Vooruit dan maar één kusje kan toch geen kwaad?  De kus duurt langer dan ik wil. Nog één, gebaart de vader keer op keer. Ik kus, met lippenstift op zijn wang. En nog één en nog één. Het is nu de vader die de liefde voor zijn zoon regisseert. Hij gebaart de vader mijn telefoon terug te geven. Ze krijgen de koffie die (logistiek wondertje) net aan het door pruttelen is, ruik ik. Ondertussen zie ik dat er van de kus helemaal geen foto’s gemaakt zijn. Knap staaltje werk dat duo, denk ik. ‘Laat me raden hoe oud je bent,’ zegt de gladiator. Hij mag raden! Hij spreekt de onvergetelijke tekst: ‘settanta-tre’. Mijn dag kan niet meer stuk! 

De hele dag besteed ik aan het vinden van gas. De Europese Unie heeft helaas niet kunnen ingrijpen om de Italiaanse moeren en mannetjes wat op te rekken: ze passen niet, sluiten niet aan! De nacht breng ik door in Viterbo waar ik uiteindelijk een camperwinkel vind die alles voor me kan regelen…de volgende dag. Vroeg onder de donzen deken dus. En wat een geluk, vanmorgen stonden 5 dampende baden voor me klaar. Ik blijk in het stikkedonker geparkeerd te hebben bij de vrij toegankelijke thermale zwavelbaden van Viterbo.