HET LAND ZAL ALTIJD GROENER ZIJN AAN DE ANDERE...

30 uren klapwiek ik tussen hemel en aarde naar precies de andere kant van de wereld: Nieuw Zeeland, het land waar mijn zoon al jaren woont.

De opstap op Schiphol verliep soepel, althans het lijkt de vertrekkende massa onder controle te hebben. Enigszins zenuwachtig ben ik bij de incheck: er wordt gevraagd naar mijn vaccinatiebewijs omdat mijn tussenstop in LA daar zijn zegje over te zeggen heeft. Met gespeelde nonchalance presenteer ik het één jaar oude geprinte Franse bewijsstuk. Het is in orde!

De luchthaven LA mist de eerder genoemde souplesse en de 4 uren overstaptijd heb ik hard nodig om als mak vee met honderden door loopgraven gedreven te worden naar de 3! paspoort hokjes en om vervolgens opnieuw de aan- en uitkleed ronde te mogen meemaken. Het betasten vind ik altijd het allerleukste. Heerlijk!

Auckland heeft het beter voor elkaar. Gezelliger ook. Alle paspoort hokjes vliegen open en wanneer je enigszins twijfels hebt over hetgeen je het land inbrengt, wordt je vriendelijk met een glimlacht te woord gestaan. De man voor mij laat zijn peren zien. Ja handperen! Er staat toch duidelijk overal dat je géén fruit mag invoeren. De vrouwelijke beambte vertrekt geen spier wanneer ze de peren bestudeerd en het spijt haar zichtbaar de man te moeten vertellen dat de peren de vuilnisbak in moeten. Voor mijn gesuikerde kastanjes krijg ik groen licht en voor mijn schone outdoorschoenen zelfs een compliment. Amerika kan nog heel veel leren!

Wanneer ik een beetje verdwaasd de uitgang op airport Wellington zoek, zie ik in mijn linker ooghoek een leuk joch staan. ‘Goh,’ denk ik nog, ‘ik wist niet dat je als niet- reiziger zover mag binnendringen op een vlieghaven’...En dan realiseer ik me me ineens dat dat leuke joch mijn eigen zoon is.

Nieuw Zeeland, het land dat je verfrist als een bad na een lange reis of leven. Het is precies wat ik nodig lijk te hebben om de eentonige winter in Frankrijk te ontlopen.

Dag voor Christmas-Eve rijden we in slechts 2,5 uur naar Hunterville waar de ouders van de vriendin een verrassend Engels- koloniaal huis en landgoed hebben. Het is mijn eerste en direct hartverwarmende ontmoeting met de “schoonouders” van Bas, de ouders en familie van Matia, en we voelen wederzijds dat we uit het zelfde hout gesneden zijn.

Ik zou willen zeggen “kosten noch moeite zijn gespaard om de 4 dagen in gezelschap van 25 familieleden tot een betekenisvolle ervaring te verheffen.” Maar dan druk ik me verkeerd uit. De kosten en moeite spelen een zeer ondergeschikte rol zolang iedereen het maar naar zijn zin heeft.

Iedereen loopt op blote voeten, in T-shirt, short of mooie jurk. Er is de hele dag (ook zelf meegebracht) eten, dat door verschillende mensen, wanneer ze daar zin in hebben, bereid wordt. Er is één keer een toespraak bij het kerstdiner, in het Maori (de NZ taal) en Engels. Mike, de vader spreekt en tilt tijdens de speech een 7- jarig nichtje op, dat zich voor hem posteert. Wanneer ze uitnodigend haar armen omhoog brengt, grijpt hij ze en schommelt het kind heen en weer terwijl hij onverstoord zijn speech vervolgt.

Ik luister naar vele familie verhalen en ben verrukt over het gemak waarmee geleefd wordt. Het echte laisser faire. Is het de combinatie van oud kolonialen en eilanders en andere omliggende volkeren die tot deze gemakkelijke levenshouding leidt? Eén ding valt me keer op keer op in dit land: er is geen sociale gelaagdheid; iedereen is gelijk! Iedereen heeft evenveel kansen.

Ik ben blij dat dit het land is waar Bas zijn toekomst gaat opbouwen. De afgezaagde vinger is goed genezen, hij heeft zijn werk op het wijnlandgoed hervat en onlangs zijn verblijfsvergunning ontvangen. Zijn vriendin onderhoudt (stapt in en op tractoren, legt drainage systemen aan) de paardenrenbaan uit 1892. Ze wonen in een vrijstaand huis, naast de renbaan. In Juli komt er gezinsuitbreiding...

Vanuit deze warme zomerse en idyllische omgeving breng ik jullie de allerbeste en stoutste wensen voor het komend jaar. Ik dank jullie tevens voor jullie opbeurende en liefdevolle reacties op mijn blogs. Dat was, en is een hele steun.

Een warme groet, Anne