LUNCHTIJD

Er geldt een algehele lockdown ook in Frankrijk. De Fransen zeggen confinement.

Niettemin is de handhaving een wassen neusje. Wanneer ik door Nevers rijd om mijn ‘broodnodige’ verbouwingsartikelen te kopen zie ik links en rechts dat allerlei ‘luxe- artikelenwinkels’ open zijn. Zodra er levensbehoeftige artikelen in de rekken liggen mag men open. Stofzuigerzakken, stoelkussentjes of kaarsen horen bij de eerste levensbehoefte. Bij de verkoop van de laatste groep kun je je heel wat vragen stellen: zijn het waxine lichtjes om de theepot warm te houden: wie drinkt er tegenwoordig nog thee uit een pot, nu de éénkopszakjes standaard zijn? Moeten geurkaarsen gezien worden als luxe of een noodzakelijkheid om de zompige huislucht te verdrijven nu iedereen stevig aangeraden wordt binnen te blijven? En wat van sfeerkaarsen? Van die statige, langdurig brandende romantiek veroorzakende fakkels? Die zijn het laatste -luxe- vreugdevuurtje dat ons, thuis tafelend, nog rest.

Want de restaurants, die mogen nog steeds niet.

Hier op het platteland, waar iedere 17 kilometer een schamele winkelkern met altijd een restaurant te vinden is, zijn de chefs ook eindelijk overgegaan op het bereiden van ophaal maaltijden. Het is een pleister op de wonde want ze zullen een rayon van slechts enkele kilometers kunnen bedienen. Daarna is het eten koud. Met het mooie weer van de afgelopen dagen zou je je kunnen voorstellen dat de Fransman op een parkbankje plaatsneemt (het aantal pick-nick banken is verdriedubbeld de laatste jaren in het kader van “tourisme”, het nieuwe sleutelwoord); zijn servet uitslaat en genieten maar.

Maar nee, dat doet de Fransman niet. De lunch is heilig. Een lunch is “a table”, niet op schoot!

Aan de lunch wordt niet getornd!

Frankrijk is een lunch-land met kilometers restaurant. De routes nationales zijn een aaneengeregen ketting van etablissementen. Tot voor kort! Eerst waren het de autoroutes die zowel smakeloos uitziende, als onappetijtelijke maaltijden voorschotelden. En nu heeft de covid of eigenlijk de overheid besloten dat de hele lunchtraditie, een basis-levens-behoefte van de Fransoos, op de schop moet.

Eigenlijk vind ik het raar en zorgelijk. Er wordt zonder mokken geaccepteerd dat een geurkaars een grotere basisvoorwaarde is dan een lunch in een restaurant.

In Nederland lopen de spanningen op; Fransen zijn volgzamer. Nederlanders hebben het inmiddels al weer voor elkaar dat onder voorwaarden voetbalwedstrijden bezocht mogen worden; festivals idem dito.

Ik stook mijn open haard nog maar eens flink op. Dat mag hier tenminste nog wel!

De verbouwing vordert stap voor stap: de drie bricot-depot deuren zitten er in. Na plaatsen werden ze geopend en zakte iedere deur een wanhopige 8 mm. De beschrijving voorziet niet en dus ligt er een vraag bij de fabriek om een nuttige instructie te sturen.

De eerste bloesem-wave is al bevroren; veel stof tot gesprek.

Heb 20 liter Pouilly fumé wijn kunnen bemachtigen en vandaag in magnumflessen gebotteld...