MONDKAPJES

‘Zeg mij maar wat je wil dat ik doe voor jou’. Mijn geweldige verfranste vriendin met Nederlandse expat- ouders zet gedecideerd haar lege kop koffie op tafel.

‘We gaan beton storten, Elf!’, zeg ik haar.

Ze veert enthousiast op en doortastend als ze is heeft ze  de boor al gevonden en de cementmenger er in gestoken.

De docent ontwaakt in mij en ik leg haar eerst uit hoe en waarom een bekisting is gemaakt en vertel dat beton eigenlijk niets anders is dan zandtaartdeeg. Ze knikt begrijpend. Haar zachte handen met gelakte nagels verdwijnen in de handschoenen die ik haar met klem aanraad en vervolgens staat ze met een grote grijns beton te roeren om even later met een lekker zonnetje de smeuiige massa lepelend, spatelend en strijkend in de houten bak te werken. Vanwege het warme weer gaat het shirt uit en staat de Parisienne als een volleerd bouwvakker met nog net geen net-hemdje haar mannetje.

Ze heeft de smaak te pakken en de dag erop komt Elf de polystyreen isolatie-platen leggen waaronder de elektra leidingen al zijn gelegd. De volgende dag gaan de noppenplaten er op waar, heel vernuftig, de vloerverwarmingsbuizen in geklikt kunnen worden. Dit weer dankzij neef Ron, die mij het hele pakket kon leveren (mijn achternaam, bedrijf in Terneuzen). Ik ben nog draaierig van alle ‘slakkenhuis’ bochten die ik op de noppenplaat moest draaien.

De lezer weet maar half welke schatten en investeringen er onder onze voeten liggen!

Alles werd vervolgens afgewerkt met een zandcementvloer door de enige aannemer in Frankrijk die WEL zijn woord houdt.

In Nederland kom ik even op adem.

In Huizen aan het prachtige Gooimeer helpt vriend Berthu het geisertje in mijn camper te repareren. De vorst had een gat gebeten in het metalen buisje en zijn vrouw Margreet, zilversmid, weet het gat te dichten met de creme brulée brander. Echt waar!

En daar was de heugelijke dag: ik werd 65 jaar. Me nog nooit zo jong gevoeld. Mijn even jeugdige echtgenoot had me op slinkse wijze verleid, verlokt naar Nederland te komen. Hij zou iets heel bijzonders organiseren. A. kun je gerust een romantische  hotelgoeroe noemen. Maar de laatste corona reutel gooide roet in het eten. 

Om half vier ‘s middags word ik uitgenodigd in de auto te stappen. We gaan naar een juwelier. Zegt hij.

A. is een man van de last minute, het roer alsnog omgooien, impulsief! Met glanzende ogen en een glimlach om zijn mond vertelt hij me dat ik er iets mag uitzoeken en hij noemt een adembenemend budget.

Bij de juwelier aangekomen blijk ik nog een smoezelig mondkapje te hebben; A. kan er geen vinden. De juwelier geeft, klantvriendelijk als hij is, hem een zwart kinky kapje.

Nu ben ik het type dat weinig geeft om "duur" en "spullen"  maar wanneer het erop aankomt weet ik precies wat ik wil: Een gouden ketting, stevige schakels en mooi vormgegeven. De snoeren liggen als kettingankers  voor ons op het zwarte fluweel. Ik hang er een om. Mijn linnen bloes is zwaar gekreukeld en het kraagje hangt lusteloos te kijken naar dit gouden geweld.

Ik vind hem mooi. De juwelier kijkt naar het kaartje en vertaalt het getal naar het aantal grammen goud. Ik kijk mijn lief aan. Hebben zijn ogen een waterig glansje? Hij knikt mij bemoedigend toe. Ik vraag de juwelier het aantal grammen in € te vertalen want ik weet dat A. dat niet zal doen. Wanneer het bedrag zich tussen onze ogen nestelt zie ik het zwarte mondkapje wit wegtrekken.

‘Drieendertigduizend euro, schat, daar verbouw ik mijn appartement voor’, zeg ik wanneer we weer buiten staan.

Zijn mondkapje komt weer op kleur. We toasten op het leven en ons samen.