OVERLEVEN EN DOOD

Zoals ik al eerder schreef heeft het Covid-19 virus niet veel verandering in mijn leefstijl teweeggebracht. Mijn vermoeden is, dat dat voor een groot deel van de mensheid ook weer zal gaan gelden.

In Frankrijk zie ik met enige verbazing de onderdanige rol van de burger voor mij uitrollen. De overheid zorgt hier voor zijn burgers. De overheid bepaalt dat er gel-potten bij de ingang moeten staan en dan staan ze daar ook. De overheid bepaalt gezichtsmaskers in het OV en welja, de burgemeester van ons 440-zielen tellende dorp kwam er persoonlijk een, door wat ijverige dames gefabriceerde, afleveren. Dat de gelpotten ook daadwerkelijk gebruikt worden, daar ziet niemand op toe. Behalve bij de ACTION en de GRAND FRAIS: twee personeelsleden ingezet om het vooraf bepaalde aantal winkelmandjes na gebruik te steriliseren en de klant een fluim gel en of handschoenen aan te reiken. Bravo!

Ik heb het masker direct geprobeerd in het winkelcentrum in Nevers. Ademhappend keerde ik terug naar mijn auto. Het masker vervaardigd van een dubbele laag fijne katoen, is blijkbaar zo fijnmazig dat de bacteriën maar ook lucht geen schijn van kans maken. Inmiddels is het mondkapje in dit winkelcentrum verplicht en moest ik als in het zwembad diep ademhalen en mij langs de kledingrekken slaan in de hoop op een passend kledingstuk. Wel een leuke nieuwe C-vraag: wat doe je wanneer je het kledingstuk wil ruilen? Wordt het geruild? Gedesinfecteerd? Of drie dagen virus-ontmoedigend weggehangen?

Een interview op de radio met een radeloze restauranthouder. Hij ziet met de 1-meter regel 60% van zijn omzet verdampen. De overheidsdienaar geeft een goede tip: stap af van die ene shift tussen 12 en 13 uur. Biedt meerdere shifts aan. Waarom moet iedereen om 12 uur aan tafel zitten? Ik moet grinniken, zie ik in mijn autospiegel wanneer de restauranthouder stilvalt.

Er ontstaat een C- vermoeidheid om mij heen. Er komt ruimte voor andere geluiden. Zijn de maatregelen wel verantwoord geweest? We doen of onze neus bloedt, maar het gaat natuurlijk nog heel erg worden; na de miljardensteun natuurlijk! Je bent je baan kwijt, kan je huur of aflossing niet meer betalen. Geen vakanties, geen luxe uitspattingen, niet meer uit eten…kinderen niet meer op extra uitjes en sport. Het lijken de jaren 60 wel! Maar dat willen we natuurlijk nog even niet weten. De zomer staat ons al maanden op te warmen en we kunnen niet meer wachten. België gooide gisterenmiddag onverwacht de grenzen open zonder al te veel restricties. Op de tv zag je hoe de diabetes-oma kinderen en kleinkinderen stevig in de armen vloog. Alsof C nooit bestaan heeft.

Ik hoor ook andere geluiden. De Italiaanse dottore Speciani, president van AMBRAS, en de Nederlandse Dr Erwin Kompanje bezien de C-pandemie vanaf een andere kant. De Italiaan, die niet voorbijgaat aan de mega inspanning die medisch personeel geleverd heeft, rekent het ons voor: 75% van de overledenen is ouder dan 78 jaar, daar weer75% van heeft diabetes of hartproblemen, 75% hiervan is man. Hij stelt onomwonden dat iedereen die geboren wordt één zekerheid heeft: je zult sterven, je weet alleen niet wanneer. Wat is dat toch een arrogantie (en dat vind ik persoonlijk) dat we levensduur tot het oneindige willen oprekken. Wat is de kwaliteit daarvan?  Kompanje bekijkt het van een andere interessante kant. We krijgen inmiddels in beeld, wat de kwaliteit van leven is van de zogenaamd C- geredde groep. Er zijn er maar weinig die naar het, toch al onvolmaakte leven dat ze leidden, terug keren. Daarenboven, nog veel belangrijker zijn de ouderen (75%vrouw, 25%man met diabetes) levensbedreigend maandenlang in isolatie geplaatst zonder de troostende warmte van hun familieleden: het enige dat hen nog rest op die leeftijd. Geef aapjes maar eens deze onthouding: ze sterven!

En nu ga ik iets zeggen waarmee ik geen vrienden ga maken. Toch gooi ik het in de groep: laat de zwakkeren (ja, ze hebben pech) in de samenleving zich bewust zijn van hun positie. Er wordt van alles gedaan om hen te helpen een menswaardig bestaan te leiden.  Maar, geef prioriteit aan diegenen die de samenleving overeind houden; door hun handelen kan de zwakkere ook hulp genieten. Wanneer je zwak bent moet je je helaas aanpassen. Een interessante vraag aan de 78+ groep (voor zover ze deze kùnnen beantwoorden): prefereer je het zien van je naasten met het risico te sterven aan het virus of wil je leven, misschien nog één of een paar jaar, zonder het zien van deze lieverds.

Ik denk dat het antwoord op 95% zit.