PRET A PORTER

Een lange laan met plataanloof werpt aangename schaduwen op mij en Liesje. Het uitzicht op de Rhône is scherp en fris. Voor mij, wandelen op knerpend fijn grind de hele dag door zich verpozende lieden. Het is een lust voor het oog, de mondkapjes even wegedenkend, de pret a porté voorbij te zien komen. Enkele meters lager is een recreatie baan aangelegd: wandelaars met of zonder hond, fietsers, steppers (vaak elektrisch) trekken op een dag met honderden voorbij. Vooral de joggers, renners, is een verbazingwekkende groep. Strakke pakjes, omhangen met zwaarwegende meetapparatuur zwoegen het vrijwillig opgelegde traject af. Opvallend hoe slecht er gelopen wordt: de meeste sloffen, bij anderen rammelt het beendergestel zwiepend zulke onnodige uitslagen dat het wel een lijk in de kast lijkt. Jonge mannen joggen vrolijk hun maxicosi voort en een enkele dame betrapte ik zelfs op een joggingbroek met doorkijkvensters. Ze had een zwaar lichaam, maar dat mocht er wezen: de kilo’s hadden zich mooi geleidelijk verdeeld.

Ik heb nooit iets met rennen gehad. Ja, ik was een snel sprintende voorhoede hockeyspeelster en ook tijdens tenniswedstrijden wist ik de tegenstander gek te krijgen door die goedgeplaatste bal toch te halen. Maar de drie trainingsrondjes om het veld, die weigerde ik. Een goed doorknede fysiotherapeut heeft me eens uitgelegd dat ik sprintspieren heb; geen duurloopspieren. Zie, je!

Mijn huis is een paar dagen verhuurd en met frisse dwang ben ik gekoerst op Lyon! Een aantal doorwinterde reisvrinden (dank Madeleine, Elvira en Pieter) gaven me nuttige Lyon whats app tips.  Op 15 minuten lopen is het museum Confluance waar ik het geluk had een wereld-hoofddeksel (leuk woord, hoofd-deksel) expo te kunnen bezoeken. Kaartje bestellen op internet, FR en NL kaart werkten niet. De volgende dag, zondag 10 uur, iedereen nog fris, met mijn bestelnummer de hele staf aan het werk gezet om het kaartje alsnog te kunnen betalen. Ook de (verplichte) mondkapjes brigade wist erg (on)handig twee mondkapjes te verspelen omdat ze de kapjes met hun eigen handen aanraakten, die ik deze omwille van mijn eigen veiligheid weigerde. Iedereen was geduldig en aardig. De tentoonstelling een succes en zeer inspirerend, zie de prachtige foto’s. Op de vierde verdieping, met ravissant uitzicht op het glazen dak, trakteerde ik mezelf op een Covid-free citroentaartje met een cappuccino. De nog steeds geduldige staf wist me te vertellen dat het een week duurt om, met een acrobatisch opgeleid team, het glazen plafond te wassen.

S’middags een half uur wandelen naar het centrum van Lyon. Brasserie Georges, een aanrader, en in de kleine straatjes lonkten de verrukkelijke menukaarten vanaf de C- opgestelde terrasjes. Jammer dat André er niet bij was! (komt over drie dagen, werk en landrover dienende)

Overigens zit ik een beetje op hete kolen want ik ben er eindelijk achter wat de tekst op het bord dat ik achteloos voorbijreed, betekent: “zone emission faible”. Lies haar diieselingewanden moeten zeker 25 jaar oud zijn!