QUOI DE NEUF

Zoals menigeen weet bezit en bewoon ik een oude boerderij in een zes huizen tellend gehucht met ravissant uitzicht op immer grazende koeien vanaf mijn eigen 5000m2 erf. Die oppervlakte lijkt oneindig groot omdat een paar paaltjes met verroest prikkeldraad de eigendommen schier onzichtbaar scheiden.

Ik veeg mijn bebloede handen aan mijn schort af. Zojuist is de voorpoot van een hert gescheiden van zijn borstkasje. De mooie stukken vlees gaan, met lever en spek en een royale scheut Calvados, in de patévorm die ik in een waterbak in mijn hout gestookte fornuis schuif. Het nog nahijgende borstje gaat in een pan met tijm en laurierblad, dat ik onderweg van een struik rukte. Ik nam wat meer takjes van het verrukkelijk ruikende kruid om te proberen er een struik uit te laten groeien. Ondertussen stream ik via classic radio de ‘winter’ van Vivaldi. De hond Bruno ligt met zanderige poten op zijn kussen, moe van de ploegende jacht op muizen in mijn tuin.

In mijn gang liggen kilo’s appels en ik maak weer een appeltaart. Dit keer een met kruimeldeeg. Na de paté, die er geurig uitkomt, schuif ik de taart erin. Vanavond komt Parijzenaar R. eten. Hij kocht het huis met de spa in de grange in het gehucht. Zijn drie jongetjes zijn heerlijke levendige belhamels die door R. (chemisch ingenieur) en zijn vrouw A. (meester in de rechten) met grote educatieve vaardigheid op het leven voorbereid worden. Die levendigheid is overigens een doorn in het oog van onze BB (boze buren). Maar eigenlijk is alles een doorn in hun oog. We zijn inmiddels aangekomen op het punt dat we nauwelijks meer adem durven te halen. Het zicht op een vredig bestaan wordt belemmerd door stapels papierwerk van burgemeester, politie en advocaten. Vanavond bepalen we onze strategie en om deze te ondersteunen heeft hij een frisse Pernand-Vergelesses 2018 onder de arm.

‘Est ce que je puis vous aider’, vraagt de 10-jarige Gaston. Hij helpt me de tafel dekken en we eten de lasagne met een salade van gorgonzola en in wijn gekookte kweeperen. Voor die laatste lastig te verwerken vruchten, heb ik nu eindelijk een mooi recept! De appeltaart met slagroom uit de spuitbus is de toet op het feestmaal: de slagroom wordt in de mondjes gespoten totdat ze nauwelijks meer kunnen ademen; foto’s gemaakt, die naar mama gestuurd en die op haar beurt weer, op het appartement in Parijs, met de jongste het lawaai van de stilte ondergaat. R. en ik zijn er uit. We laten de advocaat de volgende stap zetten! Het geeft rust en opluchting. Er zit nog Calvados in de fles.

Vanmorgen schraap ik het hertenvlees van het karkas. De jagers mogen vanwege de nieuwe maatregelen niet meer jagen hoor ik net. Ik maak van het vlees een mooie ragout met de laatste pruimen uit de gaard. Ze gaat de vriezer in. Voor betere tijden. Zo slecht is het hier nog niet.

Een plak paté wordt afgesneden voor de buurvrouw. Wanneer ik het langsbreng vraagt ze gretig “quoi de neuf” oftewel vertel op, meid!