DE SCHEDEL MET HET MELKGEBIT IN OTRANTO

In Puglia laat ik me als een blinde leiden door allerlei adviezen. Ostuni was bij de één afrader; de ander beveelt het van harte aan. De eerste had gelijk! Omdat het na Monopoli de enige plaats is waar weer een koffie te verkrijgen is, heeft deze plaats mogelijk wat aantrekkingskracht. De witgekalkte stad, met zandsteen opgebouwd (cement is duurder is me verteld), heeft veel te veel toeristische winkeltjes en ja, een interessante kathedraal façade waar ik toch al snel, verwend door Toscane natuurlijk, op uitgekeken ben.

Maar het is zondag! Dat betekent koffie met een taartje. De bars en taartvitrines worden door mij deskundig geïnspecteerd. Want je als je dan toch een golf calorieën naar binnen gaat werken, zorg dan wel dat het de lekkerste is! Het grote plein ziet er veelbelovend uit maar de vitrines laten niet meer zien dan een soort cupcakes maar dan ovaal. Ik kom die verdomde cupcakes overal tegen en net wanneer ik besluit mijn zondagse ritueel dan maar over te slaan, stuit ik op bar "dolci momenti" . Het is er heerlijk koel en wanneer ik wil kan ik ook op het terras plaatsnemen met een riant uitzicht naar zee. Ik word vriendelijk geholpen en blijk 60 cent te moeten afrekenen voor het heerlijke chocolade taartje met pistache strooisels. Verbaasd vraag ik of de prijs gerelateerd is aan het feit dat ik ze op google- maps aan het reviewen ben. ‘Nee, nee, het is echt de prijs.’ Ik aarzel, de vitrines liggen vol met heerlijkheden…

Dan rijd ik naar Lecce, op zondag heerlijk rustig en een prachtige prettige stad. Je mag hem niet overslaan en daarom schrijf ik er niks over. Ga zelf maar kijken en genieten!

Otranto is me ook stevig aangeraden en niet voor niks. Ik vind er een camper plek op loopafstand van het centrum. Nieuwsgierig wandel ik in de vallende avond met de hond B. naar de stad en weet niet wat me overkomt. Weet je wat er gebeurt wanneer je een stukje fruit op de grond laat vallen? Binnen no- time zijn er duizenden mieren op de been. Hier hetzelfde effect: zijn het in Otranto de goede restaurants, de ijssalon of is het weerom de enige plek in de omgeving waar mensen elkaar kunnen opzoeken? De volgende morgen blijkt alles leeg op een enkele Italiaan na die zijn portie conversatie binnen haalt. Ik ben op weg naar weerom een kathedraal die, qua interieur adembenemend en evenzo curieus is. Deze streek is bevolkt geweest door vele volkeren en dat kun je zien in dit gebouw. De mozaïekvloer uit 1166 toont een levensboom en aan de takken, als een kerstboom, hangen alle symbolen van de verschillende aspecten uit de bijbel en het leven. Ik zie een kapelletje en besluit er even te gaan zitten en Hij die mij zo beschermd in deze reis, in gebed te bedanken. Wanneer ik mijn hoofd opricht kijk ik naar een vijftal vitrines waarin honderden schedels en botten zijn opgestapeld. Dan herinner ik mij het verhaal dat Gedik Ahmed Pasja in 1480 het Ottomaanse rijk (nuTurkije) wilde uitbreiden en de stad Otranto veroverde, Hij eiste dat de christenen zich tot de Islam zouden bekeren. Ze werden in deze kathedraal gedurende een nacht opgesloten om te besluiten zich “om- te geloven”. En masse besloten ze het aanbod af te slaan hetgeen tot een massale slachting (17.000) buiten de stad leidde. Na een jaar heroverde de dappere Alphons I van Napels de stad en bleken de onthoofde lichamen in het massagraf nog niet in ontbinding. Ik laat het voorval op me inwerken. Een enkele schedel vertoont nog de holtes waar de echte tanden het melkgebit aan het verdringen waren.

De rest van de dag gebruik ik om de bauxiet mijn te bezoeken. Je hebt het zo gezien want het is een gat met mooie kleuren en een stuk water waar je in kunt zwemmen. De betaalde parkeerplaats heeft als attractie dat er een bus rijdt naar het strandje. Wanneer ik de bus zie lijkt het even of ik in India ben. Rood stof op, in en onder de bus. De pneumatische deur wordt met een touw opengehouden, waarschijnlijk omdat er anders een gevaar op stikken is. Wanneer de bus in beweging komt en zich een weg baant over de zandweggetjes, is het duidelijk hoorbaar dat assen en veren op hun laatste draadje staan. Zelfs Bruno durft niet achterin te gaan zitten omdat zijn instinct het niet vertrouwt. Het strandje is een verrassend hippieparadijsje met een bar en een duikschool en het beloofde kristalheldere zeewater. Helaas weer die vulkanische rotsen waar ik al een paar slippers op heb versleten en Bruno ook duidelijk genoeg van begint te krijgen.

Op naar de witte stranden uit de folders! Om die te bereiken zal ik 200 kilometer langs humeur verlagende, platgeslagen lelijke gebieden moeten tuffen. Even lijk ik in de stad Tarente een remise gevonden te hebben. Het uitzicht blijkt door mooie pijnbomen, langs hagelwit zand vast te plakken op een enorme petrochemische industrie. Grappig dat in dit gebied de camper verboden blijkt.