WIE SCHRIJFT DIE BLIJFT

De vierde week gaat in dat ik op deze prachtige plek, in Toscane verblijf. Dat woord verblijf zegt het hem natuurlijk al. Geen gereis meer, maar vanuit deze strategisch gekozen plek de omgeving uitkammen naar een geschikt toekomstig verblijf. Weer dat woord!

Mijn huidige verblijf ontdek je na 3 kilometer, na een smalle straat vol haarspeldbochten getrotseerd te hebben; diezelfde weg leg ik op- of neerwaarts af om in de bewoonde wereld te komen. Inmiddels de gewoonste zaak van de wereld: zo Italiaans ben ik wel geworden.

Ik ben al meerdere malen afgedaald om het huis, het toekomstige verblijf te gaan bekijken. Verrassend is het dat van de honderden mogelijke verblijfsplaatsen die via internet mijn budget binnen vallen er slechts enkele tientallen overblijven die in aanmerking komen omdat ze karakter hebben (minstens 180 m², balken, dikke muren en een prettige raamverdeling). Vervolgens reduceert het aantal van deze vondsten nog eens omdat tijdens een telefoongesprek meestal blijkt dat de buren ongeveer bij je naar binnen kijken, of het pand aan een drukke straat ligt. Overigens kan ik de Italianen misschien ooit nog eens bijbrengen dat wanneer je een interieur van een huis fotografeert, met de bedoeling dit snel te verkopen, het misschien wel een aanbeveling is het huis OP-TE-RUIMEN en volle wasmanden, onopgemaakte bedden, strijkplanken vol, hopelijk schoon, wasgoed uit beeld te halen en ook het televisiebeeld gewoon even uit te zetten.

Misschien is mijn wensenlijst te lang (zeezicht heb ik voor het gemak maar even geschrapt) of ben ik te verwend (mooi huis in Frankrijk) of ben ik te ongeduldig (André heeft dat geduld wel); wat me in ieder geval opvalt is dat ik er een heel slecht humeur van krijg. En daar kan ik op mijn beurt weer slecht tegen dus prik ik allerlei nieuwe paaltjes in het veld: nacht oppas voor een rijke dame in Monte Carlo (dus toch naar Ventimiglia?), bemannen van een zomerresort en aantrekkelijke bijverdiensten, of toch maar eens die Italiaanse vriend bellen met die Villa.

Zo reed ik gisteren naar de meest noordelijke punt van Toscane om vervolgens in het palazzo het schokkende liftje uit 1930 naar de 3e verdieping te nemen. Tiziano (zo noem ik hem maar even) achtenzeventig jaar oud, verwelkomt me in een loszittende wollen trui en bergschoenen, De winterkamer, waar hij nu verblijft, is in tegenstelling tot de kamer waar ik hem drie jaar geleden opzocht (het was er toen 12 graden), heerlijk warm. Op de stoelen liggen kranten en boeken, over de antieke banken zijn losse kleden gelegd, waarschijnlijk om de sleetsheid of een wispelturige stoelveer, te verbergen. De muren zijn abrikoosrood geschilderd en de dubbele balkondeur geeft uitzicht op de in Engelse stijl aangelegde tuin, waar ik nog vaag de contouren van een tennisbaan ontwaar.

Tiziano heeft alles wat mijn hartje zou kunnen begeren…geërfd. Een palazzo, een villa, hectares met bossen en een zeer charmant vakantiedorpje. Het is voor hem een niet gekozen loodzware last. Ik kan me het eigenlijk wel voorstellen: wat je zelf mag kiezen is leuk en wat je moet doen is dat niet! Tiziano is eerlijk, oprecht, zeer bij de tijd en heeft veel humor. De vakantiehuisjes-verhuur loopt prima; de villa echter voor geen meter. Ik weet het, want op internet heb ik al kunnen uitzoeken dat de villa de afgelopen jaren maar één week per jaar verhuurd is. Dus stel ik Tiziano voor de villa voor een heel jaar te huren en er via Booking.com kamers te verhuren: mijn hartelijke aanwezigheid zal zorgen voor schoonmaak, een goede sfeer, heerlijke maaltijden, humor en uitwisseling van contacten bij de gasten onderling. Tiziano onderschrijft mijn observatie dat men niet veel meer in groepen reist, er slechts enkele nachten verbleven worden en meestal op het laatste moment geboekt wordt. Aan deze voorwaarden kan Tiziano en de villa niet voldoen. Wanneer ik hem vijf keer de prijs bied van de huidige opbrengsten, is hij een en al oor. Hij kan het niet laten zich met de kamerprijs te bemoeien, daarin laat ik hem maar even. De sfeer is goed. Wanneer ik hem uitleg wat de kracht van internet in deze is, zie ik hem omgaan. Op mijn beurt word ik heel erg blij van zijn opmerking dat er in iedere kamer van deze 16e -eeuwse Villa, al een rookkanaal is. Ik kan de kamers, met een kleine investering verwarmen, en dus het seizoen verlengen.

Hij nodigt me uit in het restaurant waar nog twee andere tafels bezet zijn. Hertenragout en een sformato van aubergine en courgette. Tiramisu toe. Geen wijn! We nemen afscheid met de belofte in oktober een definitieve beslissing te nemen betreft de Villa.

Het huis waar ik verblijf, telt drie appartementen; ik ben de enige die tot eind maart blijft, bij de anderen is het een komen en gaan. Hun levensverhalen dalen bij mij neer om ze vervolgens verlicht of verlucht weer mee op reis te nemen: een scheidende kruidenvrouw die haar kracht onderweg in het veld hoopt te vinden, een pittige Genuaanse met een antieke Bookowski winkel (ja, ze had gehoord van Ilja Pfeiffer). En nu een dochter van een minnares. De vader had haar pas op haar 21e erkend en nu reist ze rond dankzij een erfenisje van hem. Ze beschreef haar vader prachtig “toen ik mijn vader, vrouwen verleider op en top, naar de spaarbank begeleidde, hij was namelijk al behoorlijk dementerend, kon hij het niet laten de caissière te complimenteren met haar prachtige welgevormde handen.”

Voordat ik naar bed ga lees ik een sms. Van Tiziano. Hij bedankt me voor de leuke dag, schrijft dat zijn hoofd bekoeld is, dat mijn aanbod te laag is en dat hij er niet op in wil gaan.

ps de foto's zijn sfeerbeelden!