TROOST

Het is een natte, sombere november dag. Aan mijn tafel overweeg ik vooral niet te schrijven over de loodgieter die in de afgelopen zes dagen mijn twee lekkende wateraansluitingen repareerde, alle aangelegde kunststof leidingen verving door rat en- muisproof koper en mij vervolgens achterliet met acht! lekkende waterpunten. Ook schrijf ik niet over het las en soldeerwerk dat het aanzien heeft van het werk van een stagiair dat nog op tijd door mij in de wanden geredigeerd worden. Dat zijn argument om het koperwerk in het zicht te houden in het geval van lekkages, door mij steels achter de vuist werd weggelachen, omdat daarmee alleen maar bevestigd werd wat ik al vermoedde. Een prutser.

Mijn Nespresso apparaat bromt en er komt een verrukkelijke koffiegeur mijn neus binnen. Een bakkie troost! Wat is dat toch met die Hollanders en hun koffie? En wat grappig dat het een bakje troost heet. Want, ja, dat is het eigenlijk wel. “even een bakkie doen”, “hou je bakkes”. Koffiepraat en koffiekoek, koffiebroodjes en een koffieservies. Ik ken geen land waar koffie een zo prominente plaats inneemt.

Een bedrijf zonder behoorlijke koffie (koffiejuffrouw werd vervangen door automaten en vandaag de dag door hippe gorgelende en sputterende apparaten) kan het wel schudden met zijn personeel.

‘Nee de Fransen kennen geen koffiepauze’, zegt mijn buurvrouw, die staat voor een goed betaalde baan in Parijs. Haar ogen worden zo groot als koffieschoteltjes wanneer ik vertel dat koffiepauze in de Nederlandse CAO is opgenomen. En ook dat de Nederlanders altijd, wanneer dan ook, een kop koffie aanbieden; koffie ons diplomatieke smeermiddel is. En dat koffiedrinken gepaard gaat met “samen aan tafel gaan zitten”. Ze zet haar nespresso nu snel aan en gebaart me aan tafel plaats te nemen. Het wordt een leuk koffie gesprek. We trekken oostwaarts om de Duitse onder de loep te nemen. We lachen om de glimmende Duitse hoofden die verruckt naar de diverse kuchen blikken en dijenkletsend voor een tweede stuk gaan. De Italianen die staand snel een slok speed naar binnen klokken en als er iets bij gegeten wordt dan is het een cornetto uit de hand. De Engelsen die het liever bij thee houden, zo zwart als koffie, dat weer wel. Uit diplomatieke overwegingen roer ik maar even niet in de Franse koffiepot. Ik probeer het “bakkie troost” te vertalen. En kom op een “tasse de réconfort”. Klinkt voor geen meter natuurlijk. Een beetje vies, zelfs. In de andere talen is het al even onaangenaam.

Ik graai nog een nespressocupje uit mijn koffie-ballenbak. Daar hebben die jongens in Zwitserland toch mooi heel Europa mee verbonden.