VERKIEZINGS MEMOIRE

De Nederlandse verkiezingen zijn een feit; de kiezer heeft gesproken. Spannend was het zeker, en ik lijk niet de enige die geen corona- maar wel – verkiezingskoorts heeft gehad. Het een heeft vast met het ander te maken.

Persoonlijk had ik Sigrid (D66, maar dat hoef ik mijn lezers niet uit te leggen) graag de MP zetel zien bestijgen. Ben dan wel benieuwd of er in de kamer gestemd had moeten worden over “president” of “presidente”. Ik denk dat Sigrid haar mannetje wel zou staan. Overigens kan ze nu als horsewisperer naast Rutte de stal al voorzichtig naar haar wensen verbouwen. HiHa!

Als cultuurspotter, en dan bedoel ik het kijken naar verschillende culturen, moet ik direct weer denken aan de destijdse Franse verkiezingen. Ja, de plakborden hingen in iedere gemeente vol en vooral le Pen, was prominent aanwezig. Veel ge-radio en ge-debatteer op tv. Wat ik miste waren de posters van de partijen geplakt voor de ramen. Natuurlijk, de Franse ramen zijn lang niet zo uitbundig als onze gordijnloze  “grootbeeld schermen” waardoorheen je vanaf de straat, als je dat zou willen, televisie mee kunt kijken. Maar toch, nergens een klein affiche en zelfs geen flyer.

Op de dag van de stemming, altijd zondag in Frankrijk, liep ik rond het middaguur bij de buren binnen. Een groot gezelschap zat vrolijk aan de aperitief en de stemming was uitbundig.

‘Vanwaar jullie vrolijkheid,’ vroeg ik. Ik wil namelijk altijd alles weten.

‘We hebben gestemd, en nu drinken we een glas,’ was het antwoord.

Het een zou vast met het andere te maken hebben dus vroeg ik met een uitnodigende grijns op mijn gezicht op welke partijen ze hadden gestemd. Van het een op het andere moment sloeg de stemming om in een zeer pijnlijke snijdende stilte: stilte was nog nooit zo hoorbaar geweest.

‘Wat gaat er verkeerd?’ stamelde ik.

Het duurde even voordat buurman de moed verzamelde en zei: ‘Fransen vertellen elkaar nooit waarop ze gestemd hebben en ze vragen er dus ook nooit naar.’

‘Maar waarom drinken jullie nu dan een aperitief,’ waagde ik nog te vragen. Immers, er viel toch niets meer te verliezen.

‘Omdat we dat altijd op zondag om 12 uur doen.’ Het gezelschap barste in lachen uit. Opgelucht liep ik naar huis, het aangeboden glas vriendelijk afgeslagen. Zij hadden tenminste nog vòòr het aperitief gestemd; wat met de mensen die erna gaan stemmen? Overigens, het werd Macron…

De verbouwing van mijn ‘zomerkeuken’ vordert gestaag: de schietgebedjes van de aannemer zijn verhoord; de eerste opening is zonder problemen gerealiseerd.