WELKOM! in Piano di Mommio

En het ging voort na die dagen…

Allereerst wens ik je, trouwe lezer, een gezond en levenslustig 2020 toe.

Het nieuwe jaar was nog maar koud begonnen (ja wat was het koud in Nederland), of ik voelde op mijn achter hielen de sporen al weer jeuken. De sporen probeerden me vooral te vertellen dat kerstdagen en warmte en gezelligheid weinig te maken hebben met mijn "missie".

En wat is er nu zo bijzonder aan die missie? Ik heb zelf bedacht dat ik in Italië wil gaan wonen; niemand dwingt me, hooguit ikzelf. Er is geen rationele reden, slechts een gevoel. Er is geen aanwijzing, geen gebied, geen groep kennissen die me opwacht; het is een droom. Soms lijkt het wel of dromen leuker zijn om gedroomd te worden dan dat ze uitkomen. Soms komt de droom voorbij en herken je hem niet. Soms lijkt het wel of de droom nooit heeft kunnen bestaan. Maar, zolang de droom leeft, zich ontvouwt, is alles in je stoutste dromen mogelijk. (d)room!

Deze verrukkelijke gedachten en filosofietjes speelden parten en spelletjes in mijn hoofd terwijl ik op 1 januari over autobanen zoefde richting Italië, Toscane wel te verstaan.

Daar zou een bevriende Italiaan voor mij een appartement zoeken. Hij hield woord (onbetrouwbare Italianen?) en vond een prachtig huisje in de natuur, openhaard en twee slaapkamers. Helaas bleven de eigenaar en ik veel te ver verwijderd van de te overeen te komen prijs en vond ik een op het allerlaatste moment een ander huur-appartement. De aankomst was in het donker, de eigenaresse wachtte me op aan de voet van de heuvel. Ze had me al gewaarschuwd dat de weg bochtig en smal zou zijn. Na drie kilometer draaien en hobbelen met mijn fiat panda arriveerden we en bijna hijgend stapte ze uit: ze had nog nooit een huurder zo vurig de heuvel zien bestijgen!

Het appartement zag er op de fotoreportage mooier uit, moet ik zeggen. Daarnaast was er nogal wat gedoe omdat ik feitelijk opteerde voor het andere appartement met openhaard. Dit had ze, vertelde ze met schaamrood op de kaken, voor zover ik dat in het donker kon zien, vergeten te blokkeren en was dus ook al voor de volgende week verhuurd. Verwarring, die ik verstandig genoeg, maar even wegslikte met een maaltijd en een glas wijn in de pizzeria in Piano del Mommio. De zoete slaap van een glas wijn, het waren er twee! deed me de volgende ochtend ontwaken met het allerschoonste uit-zee-zicht dat je je maar kunt wensen. De wandeling met Bruno begint bij de voordeur en hoeft pas na twee dagen op te houden, wanneer ik dat zou willen (Bruno wil altijd!) Vaardig onderhandelde ik de data en prijs per app met de eigenaresse uit. Een droom is dus bewaarheid geworden! Ik zit op een paradijselijke plek, niet ver van Camaiore, Pisa en Lucca. Het maakt me erg rustig nu eens even pas op de plaats te maken en vanuit hier de omgeving uit te kammen op zoek naar het huis of project.

Mijn eerste Italiaanse kus heb ik overigens ook al weer te pakken. Van de kruidenier in Pedona notabene! Ik loop er met Bruno in 15 minuten door het bos naar toe, onderweg prachtige uitzichten en het kleine Pedona-tje heeft waarachtig twee kruideniers; ik zocht de goede uit want na het afrekenen van maar liefst €16,80 (meer kon er niet in mijn rugzak) kwam de goede man spontaan achter zijn toog vandaan om mij een welgemeende pakkerd op mijn rechterwang te geven. Ik dacht er nog even over hem ook mijn linkerwang toe te keren…

Ik voel me zeer gelukkig met deze plek en nodig je dan ook van harte uit een paar dagen langs te komen wanneer je daar zin in hebt. Een derde bed staat klaar; eventueel is er een ander appartement vrij (het huis heeft er drie) wanneer je meer vrijheid wenst. Ik kom je halen op station Camaiore! Laat me natuurlijk wel even weten wanneer je komt! Het appartement met de openhaard heb ik vanaf 14 januari- 3 april 2020.

WELKOM!