WERELDBEELDEN

Vannacht had ik weer een baby, was ik druk met het organiseren van evenementen, zocht en vond ik een huis in Italië! Die baby is nog eens voer voor psychologen want al mijn hele leven lang raak ik baby’s kwijt. In mijn dromen dan! Gelukkig werd ik wakker op het Franse platteland waar nooit iets gebeurt. Nooit iets lijkt te gebeuren…

De afgelopen weken was het een drukte van belang. De aannemer kwam, zag, maakte een offerte en verscheen op de dag van belofte ( veni vidi vici)! Dat is een ongekend, nog nooit eerder vertoond Frans verschijnsel. Hij maakte drie kleine raampjes op de verdieping in een grote saaie westgevel en is zich nu mentaal aan het voorbereiden, met heel veel schietgebedjes geloof ik, om twee grote openingen te maken in dezelfde westgevel die dan een bestaande stal en de door mijzelf gebouwde zomerkeuken gaat verbinden tot een riant pied a terre verblijf. Ook ik had een rol in deze twee weken. Natuurlijk, koffie schenken, al zijn Franse bouwers zeer matige consumenten tijdens de bouw. Maar meer nog liep ik voortdurend achter hen aan om, zodra het kon mijn houtskelet staketsel-zomerkeuken op te zetten. In die rol had ik bij voortduring uitzicht op hetgeen alle bouwvakkers in de wereld verbind: de bouw- eh- bilspleet. Soms werd het me echt te veel, als vrouw alleen dan, en dank ik op mijn knieën dat de Fransen nog steeds om tien minuten voor twaalf alles uit hun handen laten vallen om vervolgens minstens 2 uur voor een lunch uit te trekken. Kon ik weer op adem komen.

Vanmiddag, zondag wordt er geluncht. Niet zo’n beetje ook. Roti de veau, gebakken aardappelen, Meursault  wijn en verrukkelijke kazen. De openhaard is aan.  De gesprekken van mijn buren en hun vrienden zijn doorspekt met humor en al snel blijken we allemaal gestudeerd te hebben. Verhalen van maiden- en bachelors party’s buitelen over elkaar en ik hoor dat ook daarin Europa universeel is. Wanneer de ruimte zich met een dankbare stilte opvult klinkt een prachtige vraag: “Is er iets of iemand in je leven geweest die een significant verschil heeft gemaakt?” Op de gezichten verschijnen ernstige, vrolijke en vermakelijke uitdrukkingen. Iedereen heeft een verhaal, een herinnering. (Voor wie het mijne wil weten: na 2 jaar architectuurstudie besloot de nogal linkse kunstacademie Artibus, mij niet langer toe te laten tot de opleiding. Dat was een dramadag. Maar drama’s leiden bij mij altijd tot ongekende krachten. Ik belde monumentenzorg en vroeg zó overtuigend naar “de directeur” dat ik direct met hem doorverbonden werd. Na een week zat ik op zijn kantoorkamer, legde hem uit dat ik wilde begrijpen wat en waarom gebouwen een monument zijn en dat deze informatie niet op mijn opleiding te verkrijgen was. Hij nam de telefoon en binnen weer een week was ik gedurende een jaar- betaald- op dienstreis met een fantastische mentor die me alles vertelde over iedere bouwsteen. Hoe zou mijn leven er nu uitzien wanneer ik niet gebluft had tijdens het telefoontje naar monumentenzorg?   

Het is een prachtige dag, een geweldig gehucht waar ik woon, een bijzonder land en ontzettend interessant om dit alles te kunnen meemaken in ook nog eens een corona-arm gebied.   

Hoop je gezond bent en blijft en terug kan kijken op een significant moment in je leven. Salut!