DE ALLERKLEINSTEN

Nu ik de grens van Toscane gepasseerd ben lijkt het alsof de zaken zich draaien. Klaar met geflierefluit, het uit de camper vallen en eens zien wat de dag me vandaag brengen zal, welke nieuwtjes of verrassingen deze plek nu weer voor me in petto zal hebben. Een heerlijk bestaan! En het is al vaak door mijn hoofd gegaan waarom ik dit niet gewoon voort zal zetten. Er is niemand waar ik dagelijks voor moet zorgen en contact is op allerlei manieren mogelijk via de ether. Toch is er dat verlangen naar een voordeur met een koeienbel en een tuintje. Kippen? Uitzicht! Een wandelingetje naar het dichtbij gelegen dorpje. De gezellige buren, een iets verdere vriend of vriendin…

Pfoeh, en dan spreekt weer de zwerver: die buren kunnen ook heel ongezellig worden, dat dorpje verandert nooit voor ene meter, die kippen klinken je vast aan die voordeur met, vooruit, die loeiende koeienbel, Die iets verdere vriend of vriendin is misschien al een veel betere optie en dan breekt ook het moment aan dat slagschip echtgenoot voor anker zal gaan. Dan kan Kniertje eindelijk de aerdappels gaan schillen...

In Suvereto, leuk plaatsje autovrij, vlakbij het pijnbomenstrand van San Vincenzo, spot ik een huis in een gehuchtje Prata: categorie ‘opknappertje’. Er is niemand en de voordeur is vastgebonden met een touw. Hollanders zijn brutaal, dus observeer ik de knoop van het touw zorgvuldig om de deur straks met weer precies dezelfde knoop te sluiten. Een spannend huis, vele appartementen zig-en kriskras bereikbaar die zelfs mij, architect, koppijn bezorgen. Het beloofde zeezicht is dichtgegroeid, kwestie van een kettingzaag…! De volgende dag beklim ik de heuvel nog eens waarop het huis als enige staat, op een kruispunt van vele wandelwegen. Prachtig uitzicht op de omliggende heuvels en een bar ristorante met goede reviews. De ongeordend gestrooide appartementen hebben ook hun voordeel, heb ik vannacht bedacht: ik hoef namelijk niet alles in een keer te verbouwen! De rekensom stelde me gerust en het biedingsbedrag knipperlicht in mij hoofd. De deur wordt ontknoopt, ik wil de makelaar bellen; er is geen bereik. Deur weer op de knoop. Hele gehucht heeft geen bereik. ’s Middags worden de staldeuren voor me geopend en laat ik me rondleiden alsof ik er nog nooit een stap heb gezet. De eigenaar, tachtig jaar, kijkt me bijna smekend aan. Hij en zijn broer willen er vanaf. De zus en haar man hebben de paaltjes al in de tuin geplant, want de heuvel blijft van hen. De eigenaar weet niet wat ze er mee willen gaan doen. ‘De heuvel is ook te koop’, moedigt de, overigens slecht geïnformeerde makelaar, aan! Daar weet de eigenaar niets van. Ik zie de spookhuizen al opdoemen; kettingzaag ongebruikt.

Ik stop in Bibona.  Er is voor de “Prontosoccorso” oftewel de eerste hulpdienst een benefiet avond georganiseerd. Ik zet me op de rode pluchen stoelen in het theater dat Bibona toch maar rijk is en er passeert een rommelige revue van muziekschool, dansschool, een geschoolde sopraan en tenor die op een ongelooflijk goede mix van muziekpaneel en microfoon Pavarotti- waardige aria’s ten gehore brengen. Deze kwaliteit ontmoedigt het publiek overigens in het geheel niet om hun veel belangrijkere onderlinge conversaties door te zetten, hoor ik later wanneer ik de video terug speel. (voor de liefhebber heb ik de video toegevoegd). Vooraan zit een rij met negen schattige in witte balletpakjes gestoken kleutermeisjes wiens gezichtjes ver-witten naar mate de avond vordert. Ze zijn het klapstuk van de avond en moeten zorgen dat er straks royaal in de beurs gegraaid wordt. Ze dragen het misbruik van hun geringe jaren moedig en wanneer ze eindelijk aan de beurt zijn (sommigen lagen al te slapen op de schoot van hun mama) krijgen ze op de muziek zowaar allen tegelijk de kleine armpjes omhoog en draaien ze een rondje om hun eigen as, de een links, de ander rechtsom, sommige vallen om. Waar het kleine Bibona toch groot in kan zijn!

Op naar Camaiore, een huurappartement vinden...Om alvast te wennen?