VRIJWILLLIG GEVANGEN

De rondborstige Sybille, verzorgd kort grijs geknipt kapsel, zingt op het altaar vol overgave in het koor van het Toscaanse Monterotondo Maritimo ( 4000 inwoners). Het is een speciale zondag want alle koren uit de omliggende dorpjes hebben zich verenigd om te zingen voor de onderdrukte Koerden. Wanneer tot slot alle koren zich op het altaar verenigen blijkt het publiek zich  verplaatst te hebben naar het podium en is het kerkje zo goed als leeg. De collecte blijft uit! Daarna word ik uitgenodigd een glas wijn met haar vriendinnen, alle Duits, te drinken in de smaakvolle enoteca ( er zijn twee smaakvolle enoteca’s) en krijg ik een heleboel informatie en vooral de indruk dat deze welgestelde dames met hun familie het hier al jaren enorm naar hun zin hebben. Op mijn vraag "wat het meest vreselijke dat er gebeurd is in Italie" heeft ieder een dramatisch bouwverhaal!

‘We zijn hier dertig jaar geleden ingetrokken. Al ons geld dat we gespaard hadden hebben we aan deze watermolen uitgegeven; vervolgens hadden we niets meer. We waren jong, Heinrich meubelmaker en ex-provo, ik visagiste voor televisie en onze driejarige dochter. We hadden geiten, bijen, kippen en olijven, verkochten wat we niet nodig hadden. Voor onze kinderen, er kwam nog een zoon bij, vroeg ik alle mogelijke subsidies aan. We hebben nooit honger gehad en hadden onze autonomie en een dak boven ons hoofd. En, Italië had geen kernenergie!’

Terwijl Sybille me dit vertelt zie ik in de sombere woonkamer die een ongezellige museumopstelling heeft met de twee wanden vol boeken, een Perzisch tapijt zo groot als de kamer zelf en een aftandse bank waarop een hond ligt, een oude man moeizaam uit zijn stoel omhoogkomen die me vriendelijk een magere zachte hand schudt: Heinrich. We lopen door naar de keuken die in geen dertig jaar een verfkwast gezien heeft en waar geen plekje meer vrij is, noch aan de wand, noch op het aanrecht: glazen potten met kruiden in vele soorten en maten nemen alle ruimte in. Heinrich loopt met ons mee. De twee tanden in de mond weerhouden hem niet van een vurig betoog over de ‘gevangen mens in de slechte’ wereld. Sybille reageert ongeduldig op haar man. Ik zal dat geduld gemakkelijk kunnen opbrengen de komende vier dagen, als workawayer die hen het werk uit handen zal nemen.

Het is winter en er wordt me gevraagd blad te harken. Natuurlijk doe ik het want ik wil graag iets betekenen voor mijn gastgevers. Niettemin is het de meest zinloze actie die ik in jaren heb uitgevoerd. De boerderij is een rommeltje van je welste waar ik graag de grote bezem doorheen zou willen halen ware het niet dat dit nog de generatie is van ‘alles bewaren’. Ook is duidelijk dat ze in geen dertig jaar hebben begrepen hoe je efficiënt kunt (bio)boeren. De verkoper moet destijds in zijn knuistje geknepen hebben kopers te hebben kunnen vinden voor dit lastig gelegen object, toen nog zonder stroom. En dan komt het hoge woord eruit. Ze willen het verkopen! Ik voel me in een lastige positie. Misschien hopen ze het aan mij te kunnen verkopen?  Er is nog geen haarwortel die erover zal peinzen! Ze hebben een andere boerderij gezien waar ze met hun zoon en dochter willen gaan wonen. De dochter heeft geiten en meer land nodig voor haar ricotta, ook heeft ze vijf! kinderen die nauwelijks gevoed en gekleed kunnen worden. De nieuwe boerderij is de oplossing voor alle problemen: animatie voor de filosoferende Heinrich, opvang voor kleinkinderen en een ontlaste Sybille die weer kan gaan genieten.  De boerderij kost € 450.000 en dat moeten ze ook krijgen van de koper die deze boerderij zal gaan kopen. Ze zijn absoluut overtuigd dat het zal lukken en wapperen mijn voorzichtige pogingen tot enig realiteitsbesef van de hand. Wel weet ik S. uiteindelijk nog over te halen de huidige boerderij op zijn minst te koop aan te bieden op Idealita.it.

Natuurlijk, wonderen bestaan en ik zal de laatste zijn die het ze misgunt. Bij het afscheid omhels ik deze mensen, die geen vlieg kwaad doen, hartelijk. Heinrich en ik hebben tussen alle werkjes door stevig zitten bomen, tot genoegen van S. Ik heb een laatste vraag aan H. “Zijn jullie niet ook gevangen, in jullie eigen, zelfgekozen wereld”.  H. maakt zich op voor een antwoord dat weerom zal leiden tot een lange redevoering. S. trekt me weg en ik roep na dat ik André de volgende keer mee zal nemen!