THE FARMING CHEFS

THE FARMING CHEFS

Ik rijd het 150 inwoners tellende Aldeia de Joa Pires, Portugal, in. De natuur is overweldigend prachtig. Groene heuvels, velden met oude olijfbomen, gestapelde muurtjes die de aanwezigheid van verzorgende handen illustreren. De huizen zien er bijna allemaal goed verzorgd uit, hebben uitbundig bloeiende rozen en bougainvilles en hebben allen een eigen karakter. Het lijkt een beetje op Ollolai het dorpje in Sardinië van de tv serie, maar dan op het toekomstbeeld dat men toen wanhopig voor ogen had.

De straatjes worden allengs smaller, te smal voor mijn camper dus ik bel Sophie om het laatste stukje te gidsen. Ze staan voor mij klaar, Filipe en de twee allerschattigste meisjes die, met zelf gevouwen blaadjes en bloemetjes, mij het hartelijkste welkom heten dat je je maar kunt voorstellen.

Na een uitbundige lunch met heerlijke faux filet en groenten van het land krijg ik een rondleiding.

De 5 hectare land inclusief 3 onontbeerlijke waterputten is geordend ingedeeld in kassen, pootvelden een schapenweide waar net een lammetje geboren is en een verplaatsbaar veld met 20 kippen. De oeroude olijf- en fruitbomen worden een nieuw leven beloofd en zijn met harde hand gesnoeid. Tijdens mijn rondleiding pluk ik rijpe vijgen, appels en kaki’s, de vrucht die, net als de kweepeer, de keukenprinsessen tot wanhoop drijft omdat er zo weinig recepturen bestaan. ‘Daar gaat verandering in komen’ belooft Sophie, met een glimlach.

Pioneers, dat zijn het. Zo jong als ze nog zijn, dit is al hun 3e project. Ze stampten in 2015 een succesvol restaurant uit een onooglijke hoek in Den Oever, waarna ze naar Italië trokken om daar een biologische boerderij met restaurant op te zetten. Filipe, Portugees, wilde verder reizen naar zijn geboortegrond.

In de winter kwamen ze aan, Filipe verbouwde het minihuisje in Aldeia in 2 maanden. De meisjes, die 5 talen spreken, gingen naar een nieuwe lagere school. In ras tempo werd het land vorig jaar aangekocht en aangepakt. Ook al lijkt het erop dat ze zich hier voorlopig settelen; ze hebben iets van “de jagers verzamelaars” in hun genen. Het land ligt overzichtelijk vol met nog te (her) gebruiken materialen, van ontschorste takken is een omheining gebouwd en een intex zwembad doet nu dienst als waterreservoir. Dat hun onderneming gestoeld is op nuchter verstand blijkt wel uit de investeringen die weloverwogen gedaan zijn en worden. Professionele ovens, droogoven, immense vriezer, weldoordachte bewatering, zaken die de continuïteit waarborgen en de idealistisch groene gedachte bedrijfsmatig verheft.

‘We zijn pas een jaar bezig’ vertelt Sophie terwijl ze mij voordoet hoe de kaki’s in een schaal uit te knijpen. Wanneer ze de massa pureert in de magimix (die heeft ze wel hoor), komt Filipe binnenlopen met 2 dozen eieren. Met een gedecideerd gebaar zet ze 2 kommen voor mij neer en een mixer. Ik klop de eiwitten apart en daarna de dooiers met een weinig suiker. ‘Ik zou jou hier wel kunnen gebruiken Anne’ zegt ze tevreden’. Terwijl ze de puree, het schuimige eigeel en het eiwit mengt en in bakken doet vervolgt ze: ’ nu alles lekker loopt gaan we andere “skills” inzetten. Middels de goed lopende vlog op Youtube gaan we online cursus modules en hele opleidingen op een platform aan bieden.’ Ik slik. ‘Cursussen?’ Daar zijn er al zo veel van, ik durf het niet hardop te zeggen.

Waar ik aan voorbij ga is dat “het wiel” keer op keer opnieuw uitgevonden wordt in een nieuw jasje. Mijn kinderen en hun vrienden kopen uitsluitend bio, zijn op zoek naar het hoe en waarom, zijn gefocust op hergebruik. Ze ontvluchten massaal de stad. Dat nieuwe jasje zijn deze enthousiaste Farmingchefs die Engelstalig hun vlogs de wereld in blazen.

Wanneer de meisjes blij en vol verhalen uit de schoolbus stappen krijgen ze de beloofde verrassing: een kaki-ijsje.

De volgende dag mag ik wegens “goed gedrag” de druiven extraheren in een stoompan. Het pure, nog warme en gesteriliseerde sap kan jaren bewaard worden. Het kost een hele dag om 10 liter sap te verkrijgen. Filipe kijkt hoofdschuddend naar de opbrengst en de eurotekens vallen zorgelijk uit zijn ogen wanneer hij denkt aan de gasbron die nodig was.

‘In de schuur staat 325 kilo druiven wijn te worden, daar komt geen energiebron aan te pas’, zegt hij aanvullend.

En zo, begrijp ik, hebben ze nog een hele waaier aan opties achter de hand om meer dan zelfvoorzienend te zijn en te worden.

Ik ben ontroerd, door de mentaliteit van deze “never-give-up farming chefs”!