DOODLOPENDE WEG

DOODLOPENDE WEG

De vorige blog (BB vol liefde), of beter: BB zònder liefde, heeft iets in mij wakker gemaakt.

Ik ben op jacht! Mannenjacht! Nu moet je je daar niet al te veel van voorstellen in de Nièvre, met 3,8 bewoners per vierkante kilometer. En dan woon ik ook nog eens aan een doodlopende weg. Datingsites lijken me niks: welke Nederlander gaat nu op zoek naar een partner in Frankrijk, laat staan in de Nièvre. Misschien was die BB vol liefde toch niet zo een slecht idee geweest...STOP STOP!

De hond blaft. Dat zal vriendin Susan wel zijn, denk ik. Ik loop naar de rotonde om haar te begroeten en ik zie een fietser aan de weg staan. Helmpje op, zonnebril en het zweet loopt langs zijn gezicht. We maken een praatje. Helm gaat af, zijn naam is Christoph. Komt uit Parijs en woont in de buurt. Zijn eerste huis heeft hij binnen twee maanden verkocht nadat al rap bleek dat er geen Niverniaan bereid was enig hand uit de mouw te steken. En er waren heel wat handen nodig geweest, verzekerde hij mij. Christoph is heel erg grappig, sportief, welbespraakt en reist veel. Net wanneer ik dieper op zijn verblijfplaats in wil gaan zie ik de gouden spelbreker aan zijn ringvinger glinsteren.

Ik verzeker hem dat hij en ook zijn vrouw altijd welkom zijn voor een lekker kopje koffie!

De camper wordt gepakt en in een rustig tempo steven ik af op Portugal, waar de Farmingchefs,(dochter van André) een serieuze boerderij (veel weetjes en recepten) runnen. Bezoekt en abonneert!

Camperaars! In Ondres (FR) sta ik vlak aan zee op een reuze grote camperplaats. Er staan wel 60 campers! Af en aan rijden ze, de “en nu zijn wij weer eens aan de beurt” stellen. Kinderen leven nu hun eigen leven en de stellen hebben er een leven bij gekregen; althans zo zien ze er uit. Natuurlijk, de rolverdeling wordt opnieuw bepaalt. Hij mag nu eindelijk flink barbeknoeien en ook de rolkoffertjes met poep en pies naar het collecte punt rijden. En dan liever in omgekeerde volgorde; zij kijkt met bewondering naar haar man. Ik zie veel kruiswoordenpuzzles en breiwerkjes, comfortabele ligstoelen, magnetrons en electrische stepjes. Camperaars zijn loyaal jegens elkaar, en wanneer ik mijn olie peil, groepen direct een paar kanjers om mij heen. Met trouwringen! Dus ja veel stellen.

Ik heb nu eenmaal een voorkeur voor natuur, afgelegen en zonderling. Meestal gaat dat gemakkelijk samen. Ik sta nu in Bretonico (SP). Je moet het googlen op Wikipedia; het plaatsje zelf geeft je totaal geen informatie, behalve dan dat het een afgrijswekkend lelijk plaatsje is waar behalve muren, waarlangs de nodige elektrakabels als guirlandes hangen te bungelen, geen boom, plein, of plantenbak te vinden is. Wiki zegt dat er 211 mensen wonen. Waar zijn die dan? Alle huizen lijken onbewoond met hun luie dichte rolluiken. Er is één bar, zegt googlemaps. Vooruit, ik sta niet gratis op een prachtige plek aan de rivier, onder het dorpje. Ik moet de gemeenschap wat gunnen. Ik bestel een vino blanco en wijs naar wat olijven. ‘Paga carta’, informeer ik. Ik ben te laat. Alleen geld, laat ze met haar duim en wijsvinger weten. Gênant genoeg, staat de bestelling al klaar. Dromerig is Chela, zo heet ze, beslist niet. Ik reken af met mn laatste 65 centen en doe er een zak jura-kaas-chips bij.

Ik geloof dat een doodlopende weg meer kansen biedt...dan zie ik hem nog eens op de terugweg.