ZOET BROODJE

Ik sta als 10-jarig meisje midden op een stoffige weg in Spanje. Ik heb net het vieze zoete broodje uit het autoraam gekieperd, dus stopt mijn vader de auto en zet hij me op straat om het broodje op te halen. De auto, waarin mijn familie zit, rijdt weg. Ik zie door de stofwolk nog net de hoofden van mijn zusje en broertje, ze kijken me ontsteld na door de achterruit. Door mijn hoofd schiet: "ik ga me heus wel redden".

Met de vlam in de pijp stuif ik vandaag door de Franse Cevennen.

iK Ben er nooit geweest maar mijn reptielenbrein associeert de Cevennen met ruw, steen en onherbergzaam. Het blijkt te kloppen. Een oneindig, prachtig landschap, vulkanisch bijna. Af en toe steekt een piepklein middeleeuws dorpje speels zijn kop op. De breedte van de karresporen komt absoluut niet overeen met de as-lengte van mijn Renault Rapido uit 1991 zie ik al snel, dus laat ik de dorpjes voor wat ze zijn.

Wanneer ik bochten draai aan het stuur, jawel zonder stuurbekrachtiging, zie ik gevaarlijke afgronden links en rechts. Dan doemt de herinnering aan de Spaanse stoffige weg op.

"Ik ga me heus wel redden."