ANDERS GELOPEN

In de gemeente Camoglio ( Riviera) loop ik door Frazzione San Rocco, dat ligt aan een doodlopende weg. Althans voor auto’s. Motoren, Vespa’s en Api’s mogen rustig door ronken net als fietsers en natuurlijk wandelaars. Dat ronken gaat op een respectvolle wijze overigens.

San Rocco maakt deel uit van het uitgestrekte ‘Parco Portofino’, een oase aan natuur en schoonheid. Het lijkt erg op Nieuw Zeeland. Met de wandelingen kun je dagen vullen, zie ik al op de goed gedocumenteerde borden. Ook de aanwijzingen onderweg zullen straks een dikke 10 krijgen. En dan heb ik het nog niet eens over de veiligheidsmaatregelen onderweg: de paaltjes hebben nummers die je in geval van ongeval kunt noemen om je te verzekeren van snelle hulp, er zijn voldoende waterpunten onderweg, behoorlijk steile afdalingen en -omgekeerd- voorzien van stevig geankerde paaltjes en handige grijpkettingen. fietsen kunnen worden gehuurd middels fiets"praatpalen" en mocht de wandelaar terug zillen varen dan is dat ook mogelijk.

Wanneer de nood hoog begint te worden of rantsoenen dreigen op te raken is er tot twee keer toe een etablissement dat qua gerechten en ambiance de feestvreugde doet escaleren en zich weet te verheffen boven de inmiddels ontwikkelde lichaams-eigen geuren.

Over parfum gesproken. Ik baad me iedere dag opnieuw in de allesoverheersende jasmijn die hier zo overdadig groeit en bloeit dat zij doodordinair tot heggen wordt gekort, de kamperfoelie en de datura die vanavond pas zullen gaan geuren. Dit tezamen met de vergezichten langs weerom geurende pijnbomen op een zee, zo blauw, zo blauw. Het jubelt, dit is meer dan een Welness-je, dit is een totale beleving!

Ik heb mijn keuze gemaakt: naar Camoglio, strandje, oud kasteel, een cappuccino, een taartje erbij wellicht…

Ik heb het pad rechtsaf al in het vizier. Links van me komt een man lopen. Ricardo heet hij, zal later blijken. Hij heeft al sinds zijn 54e pensioen, zijn dochter woont op die berg daar, en hij woont er nets iets boven. En ja, even linksom achter de kerk langs is een pad. Hij gebaart me door te lopen, er is een mooi uitzicht vertelt hij. Na een paar honderd meter schudt hij me de hand en neemt afscheid. Ik moet doorlopen gebiedt hij me nadrukkelijk dan zie ik de bunkers, le batterie della guerra, dan nog door naar Punto Shiappo en weer omhoog langs de chiesa en ristorante naar San Rocco.

De wandeling duurt 4 uur en ik heb de meest mooie vergezichten die alleen aan de sportieve wandelaar beschoren zijn. Er staan prachtige villa’s. Er is er een villa te koop! Bijna bezwijk ik. Ik tel de driehonderd traptreden die je op en af moet om je natje en droogje te halen. Je zult maar om een pak suiker verlegen zitten.  

Bouwmaterialen worden aangeleverd per helikopter, hoor ik van een bouwvakker die ik aanspreek. Ik neig af te haken. Het enige voordeel is, concludeer ik rap, dat voor echtgenoot A. en mijzelf hier een lang en gezond leven weggelegd zou zijn; in afgeslankte vorm dat wel.

Met deze blog heb ik geprobeerd Margreet S. een uitgeruste thuiskomst te wensen.

P.s. ik heb geprobeerd het woord (gal) stenen zoveel mogelijk te ontwijken.