DE GRENS VOORBIJ

BORDIGHIERA

Het Angelus klingelt als een waterval, nee meer als een rap. Het lijkt alsof er 12 misdienaars met gebalde knuistjes op stokjes hameren en dat de pastoor hen aanmoedigt hun eigentijdse ritmes er op los laten. Het is de aankondiging dat de avondmis gaat beginnen. Iedere avond is er hier nog een mis. Wanneer ik met een steeds meer openvallende mond die middag de kerk binnen schrijd, zie ik een opgetogen altaar badend in een witte bloemenpracht van lelies en rozen. Ik trotseer elke schaamte en loop naar de boeketten toe. Dat kan niet echt zijn, denk ik nog. Voorzichtig breng ik mijn neus naar een lelie. Hij ruikt weldadig. Maar de geur truc, die ken ik. In Menton, en ook al in Arles, vegen machines de straten met zeer welriekend water. Nu beweeg ik mijn vinger naar de rozenblaadjes. Echt, ze zijn echt! Dan lees ik dat het afgelopen zondag de eerste Heilige Communie was.

Het wordt mijn eerste nacht in Italië. Het oude Bordighiera is te schattig voor woorden. Ik maak er, zoals alle Italianen doen een avondwandelingetje. De hond ben ik direct kwijt en vriendelijke Italianen vertellen me dat ze geen hond gezien hebben. Ik vind hond B. en stop hem zolang in de camper. Wanneer ik mijn wandeling hervat, vragen ze bezorgd of de hond gevonden is. Er zijn veel leuke restaurantjes en een rokende oma omhelst haar kind. Ik koop sla, een vleestomaat en aardbeien en betaal €2,32. Later zie ik dat de sla per kilo geprijsd was en ik er eenentwintig cent voor betaald heb. De havenmeester laat me op de parkeerplaats staan waar een bord staat dat er geen campers mogen staan.

De volgende morgen komen straatvegers en zelfs de politie. Ze aaien allemaal de hond B. Verder geen woord. De havenmeester vertelt me dat A. hier kan liggen met zijn schip –wachtlijstje-voor hetzelfde bedrag als in Nederland.

Ik ben de grens over, ik kom thuis!