BABETTES FEAST

Midden in de nacht word ik wakker. Mijn camper staat in Augusta, hangt boven de rotsen en ik was juist zo verrukkelijk in slaap gevallen op de branding die op de rotsen slaat. Het was een leuke avond geweest in de kiosk Faro. Er was een karaokeavond georganiseerd en het gaf een interessant inzicht op de geringe kennis van buitenlandse songs. Sterker: de Italiaanse “Jantje Smit” heeft een voorraad die meer dan avondvullend is. Jammer was dat de zanger met de rug naar het publiek stond om de op het scherm lopende songteksten te kunnen lezen. Mij kwam dit overigens heel goed van pas toen ik de stoute slippers aantrok en mijn vermaarde “non je ne regrette rien” ten gehore gaf. Het leek me passend de Europese Unie wat breder aan bod te laten komen. Het is vast geen opzet geweest maar de kracht van het lied, en ook van mijn stem, had ten volle tot zijn recht kunnen komen ware het niet dat de snelheid van het afspelen zéér Italiaans was.

Een vieze rubberbrandlucht penetreert mijn neus. Het zal toch niet? Na een korte check is het niet de camper! Wat dan wel, want ik weet dat er maar één weg is naar de bewoonde wereld en als die afgesloten wordt door een brand, rest mij slechts de zee nog. De volgende dag begrijp ik dat het de raffinaderij was, niet ver van Augusta.

Op naar Siracusa. Dat mag ik niet missen! Er is geen gratis camperplek dus dan maar naar Salvo, wiens reviews meer dan lovend zijn. Salvo moet trots zijn op zijn onderneming: al op de rotondes wapperen de borden “hippocamper” die je begeleiden tot aan de ingang. Om hier te komen moest ik overigens even door een rommelig stukje stinkend industrieterrein maar eenmaal in de “Eden ”voel je je welkom. Salvo pakt het goed aan; hij pakt je in! Een korte rondleiding door alle diensten die hij je aanbiedt; vooral de rit naar Siracusa voor €1 pp per rit is fantastisch waar ik diezelfde namiddag van gebruik maak. Siracusa heeft alles: musea, mooie winkels en kleine romantische straatjes maar het meest fascinerend is de verweving van bladderige, soms verlaten panden met de prachtige oude goed onderhouden panden. Ik ben door een paar vrienden getipt voor deze stad: Roets en Arjen bedankt!

Terug naar de Hippo. Het is een af en -aan van camperkolossen. Vooral de wat duurdere soort. Die van mij steekt er eigenlijk behoorlijk armetierig tegen af. Natuurlijk staan die hier, bedenk ik me. De aanschafprijs is het nachtgeld meer dan waard. Er komen Denen aanrijden en aangezien Salvo inmiddels door heeft dat ik behoorlijk wat talen spreek, is mijn hulp gewenst.

De volgende dag rijdt Salvo me langs allerlei panden die mogelijk te koop staan. Hij is Geometra, een dienst waar geen enkele koper omheen kan in Italië. Ondertussen hoor ik veel over wetgeving. Dat hij een bekende in de omgeving is blijkt wanneer hij zonder pardon de St Lucia crypte uitgezet wordt, waar restauratieactiviteiten plaatsvinden. ‘Waarom doen ze dat,’ vraag ik hem. Hij antwoordt me dat hij als geometra in de gaten houdt of de subsidie goed besteed wordt. En ja, politiek is altijd een zakkenvullende kwestie, voegt hij toe. Ik antwoord dat het in Europa niet anders is. 

Ik wil Salvo een “caffè” aanbieden, immers hij steekt tijd en benzine in mij. Terwijl ik het vraag weet ik al dat ik iets onmogelijks heb voorgesteld: een Siciliaan laat zich in een bar niet door een vrouw betalen!

Ik heb 2 stellen geronseld om Salvo voor ons te laten koken. Ook zijn kookkunsten worden vurig aanbevolen in de app. Op één review na, maar die zal wel een rotbui gehad hebben bedenk ik me. Wanneer ik  ‘s middags met het Deense stel in Siracusa afgezet wordt om de musea ( museums krijg ik nog steeds niet uit mijn vingers) te bezoeken, zie ik Salvo de vismarkt opschieten. Dat belooft wat! Terwijl ik met Bruno de hop on- hop off tour doe ( € 5 en headphones in 7 talen) valt het me op hoe ongelooflijk goed Siracusa inspeelt op de toerist terwijl je niet aan de indruk ontkomt dat hier ook gewoon mensen wonen en werken.

De avond valt, Salvo heeft zijn vrouw opgetrommeld. Ik sta erop dat ik de tomatensla maak. Ok, vooruit dan. Ik proef een tomaat en helaas is het een smakeloos dingetje. Salvo is druk bezig met zeebaars in folie en wanneer hij ze dichtvouwt zou ik willen vragen of er helemaal geen zout of kruid bij mag. Zijn vrouw maakt de pasta, een eenvoudige met peterselie, knoflook en olie. De pasta wordt geserveerd op plastic bordjes, aan plastic tafeltjes en plastic stoeltjes. Aan lampen ontbreekt het niet. ‘De gerechten moeten goed zichtbaar zijn,’ antwoord Salvo wanneer het Nederlandse en Deense stel vragen waarom Italianen altijd TL licht hebben. De pasta heeft nog heel wat olie en zout nodig voordat ie lekker naar binnen slobbert. Ondertussen zakt het niveau in de vijfliter bidon (ook plastic) aardig en is de sfeer opperbest. Ik vertaal links en rechts om, dat het me een lieve theatrale kunst is. De iets te zachte gamba’s en inktvis-schoenzolen vallen in het niet bij twee enorme schalen mosselen en de zeebaars rondt het af. Dan begrijpen we ook waar de TL toe dient, Graten! De zesde toast is van de Deense gast op het boek van Karen Blixen: Babettes Feast. Ik heb het genoegen in twee talen de film uit de doeken te mogen doen en de vergelijking van de film met deze avond, als climax complimenterend aan Salvo te mogen overbrengen.

De daaropvolgende morgen blijven een paar campers wat langer dicht. Er komen weer nieuwe campers aan. “Anna Maria” schalt het over het terrein. Ik draaf op, bijna als een lid van het team. Wanneer ik me even later weer aan de laptop zet zie ik in mijn ooghoek Salvo de Franse dames het hof maken. Ze maken een heupwiegend dansje en lachen ontspannen na de rit. Ik hoor hem het menu opsommen: pasta met olio en aglio, mosselen, gamba’s, inktvis en zeebaars. Ik heb een enorm binnenpretje. Ik ben er zelf ook “ingetuind”. Salvo beheerst de hospitality tot op de graat! Vandaag deelt hij aan alle dames een roos uit. Ik krijg er twee!