HERFSTTIJ IN CALABRIA

Het pijnbomenbos van Villagio Carrao is een mysterieus bos. Niet alleen van wege de geur van pijnboom en eucalyptus. Er hangt strandmeubilair aan de bomen! Even denk ik dat ik in een kunstpark ben aangeland. De bruggen in Parijs! Er lopen mensen met sleutels in de hand om de klapstoeltjes, ligbedden, tafeltjes en croquet sets die versleuteld aan de pijnbomen hangen weg te nemen.

‘U bent een dag te laat, mevrouw,’ zegt een Florentijn. ‘Ook ik ben een dag te laat. Het seizoen is voorbij en iedereen is gisteren vertrokken. Het zicht op het kale strand, de hopen puin en de strandtenten waar geen leven meer is, het maakt me verdrietig,’ zegt hij. ‘Ik had gisteren moeten vertrekken, toen het strandleven nog bruiste!’

Ik weet wat hij bedoelt, niets is erger dan als laatste van het feestje te vertrekken. Zijn opborrelende herfstdepressie slaat ook een beetje over op mij. Het is gedaan met de pret om me heen. Eigenlijk begrijp ik er niks van. De zee is nog minstens 26 graden en in de weekenden of na het werk is het toch heerlijk om nog even naar het strand te gaan? Lang leve Nederland, denk ik. Daar weten we iedere zonnestraal te benutten, zitten we in de winter nog buiten met fleece dekens en onder de infrarood verwarming. In Italië is het gewoon voorbij! Ik probeer mijn idee te slijten bij een strandtent die mij nog een kop koffie schenkt omdat ze toch aan het opruimen zijn. Ze schudden mismoedig hun hoofd alsof ze een zomer-burn-out hebben.

Gelukkig heb ik Sicilië voor de boeg. Calabria heeft geen goede naam bij Nederlanders. Onterecht! De mensen zijn vriendelijk. Rechts van mij reist voortdurend het ene na het andere prachtige Parco Nazionale (Aspromonte) met me mee. Ik krijg de neiging tot stoppen maar Sicilië trekt als een hoerige magneet. Wel stop ik in het vissersplaatsje Cirò. De bekende goede wijn komt er vandaan maar ook de vis en chips – een heel bord vol- voor 5 euri’s smaakt verser dan vers. De eigenaar blijkt gast en kassier tegelijk te zijn en lacht mij al zijn kunsttanden vriendelijk toe wanneer ik als laatste lunchgast zijn restaurantje verlaat. Ik haal een ijsje bij antica gelateria fontino dat de eerste plaats van il Cappricione in Rivergaro ( Piacenza) verdringt. Vooral de chocolade Baccione is onovertroffen lekker en smaakt heel goed met de zuppa naranga caramelata.

Meestal wil ik rond een uur of vier op de uitgezochte Park4night bestemming zijn. Wanneer het tegenvalt kan ik altijd nog naar een volgende plek: in het donker ergens aankomen vermijd ik. Ik stop langs de prachtige schone boulevard van Ardore marina. Ook hier is het strandleven vertrokken en spelen de palmbomen de dubbelrol van badgast en toeschouwer. Even verderop staan een paar campers bij elkaar en wanneer ik Bruno in de duinpan uitlaat loop ik automatisch langs Carmelo. Hij zou zo de dubbelganger van Derrick kunnen zijn. We maken een praatje: vrouw overleden, kookt heel lekker voor zichzelf, laat behendig op facebook zijn gerechten zien en blijkt al 84 jaar! Omdat ik vertel dat ik naar Reggio Calabria af zal reizen legt hij me uit wat absoluut the must see’s in Reggio zijn. Hij moet er trouwens ook de volgende dag zijn en wil met me afspreken. Dat sla ik af, omdat ik geen afspreken maak tijdens deze reis.

De volgende morgen is Carmelo al vroeg vertrokken, hoor ik van mijn buurman Vito, 82 jaar oud en sinds een maand weduwnaar. Altijd in Duitsland gewoond, maar geboren in Ardore net als zijn vrouw. Aangezien ze hier hun hele leven al tijdens de vakantie terugkeren, besloot zij hier te willen sterven. ‘Goedkoper ook,’ vertelt hij me. ‘Het scheelde me 2000 euro per maand! Gewoon bij de gemeente inschrijven en dan ben je verzekerd.’ Ik loop nog een rondje met Bruno en loop tegen het optreden van Antonio aan die met zijn Synthesizer Napoletaanse liederen zingt. Ik moet ook een lied meezingen, “oh sole mio”! Het blijft bij dat ene lied. Gek, ik vond het helemaal niet zo slecht gaan! Na een paar nummers verdwijnt de zon en loopt ook gelijkelijk het geluid eruit. Zonnepaneeltje!

Het toeval wil dat ik Carmelo de volgende dag bijna aanrijd in Reggio.C. Hij beschouwt de ontmoeting als een zending van boven en staat erop mij een ijsje in een brioche te kopen in de bekendste ijskiosk ”Cesare" van de wereld. Dat zal wel zo moeten zijn want de nieuwe eigenaar heeft onlangs 12 miljoen euro neergelegd voor het bedrijf, vertelt hij me. Voor die gek heb ik wel andere opties, bedenk ik me wanneer Carmelo uitbundig over zijn geboortestad vertelt.

Dan rijd ik als laatste de boot op. Retourticket gewoon gekocht (€91) aan de kassa en onder escorte van vlaggende en gebarende Italianen dender ik de plank op. Ik kom aan in donker Messina, slaap daar noodgedwongen in een winkelstraat, waar overigens niemand wat van zegt. Op naar Catania waar ik een lichte aanval van claustrofobie krijg en die zich verhevigt wanneer ik in Taormina op zoek naar een camperparkeer drie keer rond ben gereden, en bijna dwars door hamburger etende toeristen rijd die zich voor mijn ruit werpen omdat ze denken de enigen te zijn. Het boek “Grand. Hotel Europa” van Ilja Pfeijfer, dat mijn literaire partner is gedurende mijn reis, maakt dit gedrag een stuk begrijpelijker.

Sicilië lijkt niet echt op de camper ingesteld te zijn! Smalle slechte wegen met veel gaten waardoor ik als een rammelende kar me door dorpen verplaats en me schaam op een toerist te gelijken. Ik neem voor de uitzondering de autostrada die me 50 cent laat betalen en koers op Augusta waar ik in een zoete slaap val boven het geklots van golven die misschien ook wel een beetje vermoeid, breken op de rotsen. De herfst laat nog op zich wachten in Sicilië!