BAY-WATCH

‘Ben je beroemd, sta je in de krant, zijn er foto’s gemaakt?’

‘Dus helemaal niets?’

Mijn broer is aan de telefoon en gelooft zijn oren niet.

‘Nee, nou ja joh, je weet hoe dat gaat. De schrik voorbij, daarna in shock, iedereen staat om het slachtoffer heen. Tja, en daar sta je dan in je eentje.'

Ik zit op het hondenstrand in Marcelli, bij Ancona het natuurpark “Conero”. Het park moet prachtig zijn maar de bruine ogen van Bruno bedelden om een frisse duik en dus gaat de pret voor de baat.

Je moet weten dat bijna alle stranden in Italië beheerd worden door betaal-stoelen- met parasol. Op het hondenstrand nummer 47 wordt die dienst niet verleend en daarom is het er niet druk. Dat is een groot voordeel van het hebben van een hond. Op de meeste stranden zijn honden helemaal niet toegestaan, op een enkel strand zijn honden tot 10 kilo welkom op voorwaarde dat je ze aan de lijn houdt, of op je schoot op de betaal-stoel-met parasol. Ik heb nog geprobeerd Bruno in elkaar te vouwen in een strandmandje maar dat ging Bruno duidelijk te ver.

Bruno duikt de zee in als een volleerd zwemmer, haalt zijn balletje op en weet inmiddels alle 20 badgasten zodanig te manipuleren dat ze het balletje in zee blijven werpen; Bruno is onvermoeibaar. Achter mij zit een familie met een klein kindje, papa mama, tante en een oom. Om beurten lopen ze voor mij langs de zee in om met het kleintje pootje te baaien. Tante gaat nu zelf de zee in. Het is een hele tante. Ik vraag me af hoe je met zo een lichaam nog een bikini aan durft te trekken. Haar reusachtige achterwerk verdwijnt trillend stapje voor stapje de zee in. ‘Kijk,’ denk ik nog ‘wanneer alleen het hoofd zichtbaar is, heb je geen idee wat er zich allemaal onder water afspeelt.’

Wat kun je anders doen, wanneer je hond met anderen speelt, de zon te hard schijnt om op je laptop te kunnen lezen: turen in zee. De dame met het dikke achterwerk zwemt met haar oranje drijfplankje er lustig op los, vijftig meter van mij vandaan. Er staat een harde wind en er is een flinke zeeslag. Het water is diepblauw en precies voor mij is het water bijna wit. Dat zou wel eens een mui kunnen zijn, bedenk ik me. Ik heb er onlangs nog een documentaire over gezien.

De dame is wild aan het spartelen met haar armen. Zwemmen kan ze ook niet echt, denk ik nog. Ik denk aan mijn jeugd waar ik wedstrijd zwom, een kilometer zwom ik voordat ik naar school ging. Mijn gedachten gaan door naar het oranje bay-watch badpak dat ik als moeder droeg toen mijn kinderen nog klein waren. Goh, ja, mijn dochter7 jaar oud had hetzelfde badpakje en we voelden ons onoverwinnelijk. Ik hoor geroep achter me, paniek. Mensen volgen de armen die de zee in wijzen. De dame spartelt nog steeds maar haar mond maakt geluiden die we niet kunnen horen maar wel kunnen zien. het gezin achter me probeert de wavesurfers aan te houden, maar die zijn niet van plan hun scherm in te ruilen voor een drenkeling, want dat is de dame, dat wordt nu wel duidelijk.

Waar mijn kinderen me om vervloeken doe ik nu weer: ik bemoei me er mee. Ik begrijp dat ze vast zit in de mui en ik probeer haar te wijzen welke kant ze op moet zwemmen. De paniek achter me is nu omgeslagen in hysterie en ik begrijp daaruit dat ze niet kan zwemmen. Zonder verder na te denken duik ik de zee in, in mijn rode bikini, die ik alleen maar draag wanneer er geen bekenden in de buurt zijn. In een paar flinke borstcrawl slagen ben ik bij haar met, god zij dank, nog twee andere mannen. De dame is in paniek. We krijgen haar rustig. Ik vertel haar in alle talen dat ze het plankje absoluut niet mag loslaten! Ze luistert. Om beurten duwen we haar een meter zijwaarts. Haar rustig houden is het meest van belang. Geen water inslikken. Haar lijf is in staat drie personen naar beneden te trekken, schat ik in.

We krijgen haar op de been. Het grote lichaam stort zich als een zeehond op het zand. De familie sluit zich in een kring om haar heen.

'Ach,' denk ik nog, 'je moet niet altijd naar je kinderen luisteren.'