HOMM-AGE

Ik verlaat het Conero gebied waar ik tevergeefs op mijn vetlederen medaille ( voor het redden van een drenkeling) heb gewacht. Niet helemaal tevergeefs: in mijn eentje onderga ik op een top van het gehucht Pioggio  een prachtige zonsonder- en opgang. Mijn radiateur lekt. De volgende ochtend rijd ik zo min mogelijk gas gevend naar beneden. De temperatuurmeter verlies ik geen moment uit het oog. Ik vraag me af in hoeverre de meter van een Renault uit 1991 betrouwbaar is.  

De radiateur krijgt een lijmoplossing toegediend; een advies van mijn hub, die op afstand mijn reis volgt. Het werkt. Geen nattigheid meer. Op naar Pedaso waar niets te doen is en het er daarom wel zo leuk is. Het strand is er prachtig met kleine schone baaitjes; één nadeel, de spoorlijn loopt er precies langs. Nog één nachtje slapen, zeg ik tegen mezelf, dan zal ik André weer zien. Ik verheug me. Het avontuur, mijn avontuur, wordt even gestaakt, er zullen weer wat kilo’s bijkomen. We zullen elkaar weer overladen met onze eigen gepassioneerde persoonlijkheden. We hebben beiden iets op een bedje van ADHD, hij met een sausje van dit en ik met een knispertje van dat.

Wanneer ik het kerkpleintje van Campofilone verlaat, loop ik in de afgesproken grote armen van mijn hubby. Dat is altijd zo leuk van hem; zijn lach is als dat van een kind, zo blij.

Mijn camper gaat dicht, niet op slot (wanneer iemand er in zou willen, lukt hem of haar dat toch wel). Ik gooi mijn plunjezak gevuld met leuke jurkjes, hondenspullen en nog wat etenswaar naar buiten en we rijden naar  Residenza Borgo da Mare in Montepradone alwaar ik voor vier nachten een studio geboekt heb.

De Residenza overtreft alle verwachtingen: een oude burcht met zware stenen muren, bogen en gangen,  prachtig gerestaureerd. De studio is ruim, koel en heeft ook nog airco ( buiten is het 36 graden. Er is een  zwembad en pendeldienst naar zee met eigen strandstoelen. Inmiddels hebben we besloten er nog vier nachten bij te boeken. De eigenaar looft mijn kennis van de Italiaanse taal en heeft er lucht van gekregen dat ik 5 talen behoorlijk vloeiend spreek. Buitenlandse telefoontjes schuift hij inmiddels door naar mij en vanmiddag heb ik nog even op de Residenza gepast.

Ik doe voor de volledigheid een telefoontje naar de polizia van Campofilone om te vertellen dat “die camper” bij de kerk van mij is, mochten daar vragen over komen. ‘Ja,’ wordt er geantwoord  ‘misschien is er een huwelijk en hebben we het hele plein nodig.’ Of ik mijn telefoon nummer kan geven, dan bellen ze wel als hij in de weg staat. Ik waarschuw dat het “wel een Nederlands nummer is hoor”. Geen probleem, wordt me verteld.

‘U vergeet de 0031 niet hè,’ hamer ik er nog eens in. Wanneer ik in Frankrijk ben negeren ze nog steeds de 0031 en krijgen ze al 10 jaar lang een dame uit Corsica aan de lijn met hetzelfde 06 nummer. Een keer per jaar bel ik haar om me te verontschuldigen en dan krijg ik te horen dat het heel veel telefoontjes waren, telefoontjes die mij overigens nooit bereikt hebben.

Ik ben mijn betaalkaart in een winkel vergeten, merk ik wanneer ik een paar dozen gelato koop, die we op de boerderij bij de dochter van André als dessert zullen inbrengen. Ik krijg het ijs zo mee en mag morgen komen betalen. De kaart blijkt gevonden en bewaard.

 En oh ja, de storm was heftig maar de schade valt mee, al staan alle kranten er natuurlijk vol van!