HERSENSPOELING in Umbrie

Ik rijd via het pareltje San Quirico d’Orcia richting Montepulciano ( niet te verwarren met de Montipulciano d’Abruzzo- wijn) naar het Trasimeno meer.

Umbrie! ik heb het niet zo met Umbrie. midden in Italie, geen vleesch, geen visch. Het is zo warm dat ik er wel moet stoppen, al was het alleen al vanwege de regelgeving voor labrador houders. Bruno is een halfbloedje, maar ik kom er mooi niet mee weg wanneer ik de nadruk op border collie leg.

We vinden bij verrassing de mooist denkbare plek in San Feliciano onder een boom ( er staan geen borden dat ik er mag staan maar ook geen borden dat ik er NIET mag staan) , twee meter van de rand van het meer gescheiden door een voetpad. De eerste nacht en dag liggen we beiden in coma vanwege de constante temperatuur van 36 graden. De overleving bestaat uit een regelmatige opwekkende tewaterlating. Wanneer ik mijn zoon, die in Nieuw Zeeland woont, telefonisch spreek, komt er een slome vis ( het blijkt een baars) boven drijven. Ik schrik, zou het meer vervuild zijn? Zoon stelt me gerust. ‘Vissen raken in coma bij hitte en komen dan boven drijven.’ Dat ie dat toch allemaal kan weten vanuit NZ! De vis lijkt door de zon zo te schrikken dat ie een duik naar de diepte neemt.

 Ijsjes, koud water, frisse groente en piepkleine wandelingetjes in het even piepkleine vissersdorpje zorgen voor de noodzakelijke beweging. Er staan veel bomen, oud en jong zit eronder. Er zijn een aantal goed uitziende restaurantjes, waar gegeten wordt. In de bars zitten jongeren die helemaal geen geld zouden moeten hebben, er lopen honden met vriendelijke baasjes, er vertrekt regelmatig een boot naar het eiland Polvese waar 16 mensen wonen. Er is een supermarktje waar ik appels voor negenenvijftig cent per kilo koop. Ja, ik schrijf het maar even uit! Wanneer ik tien euro besteed, krijg ik een cadeau. Het kost me veel moeite om voor 10 euro in te slaan. Ik mag kiezen en kies een kanten kleedje van plastic.  De vriendelijke jongen van het toeristenbureau vertelt me, omdat ik er naar vraag, dat het 125km² meer 11 meter diep is. Dat het meer al sinds 200 vChr er geweest moet zijn. Het plaatsje telt 580 inwoners. Een visser die op zijn 62e met pensioen is gegaan vertelt me dat in de oorlog weinig is huisgehouden. Hij zegt het met een knipoog. 'De Duitsers waren wel gevoelig voor menselijk contact; de Engelsen daarentegen waren terribili.'

‘Waarom’, vraag ik. ‘Alles ging op slot, alles achter muren. Geheimen!’ Hij knikt veelbetekenend en zijn maat knikt mee.

De 2e nacht kijk ik buiten via Nettflix, de toepasselijke serie “High Seas”.  Er komt een vriendelijke man langs lopen. Gesoigneerd, reclameman, lijkt het. Een praatje in het Engels, later Italiaans: over het weer, het meer, het leven, zijn leven als uitgever, zijn projecten, mijn projecten. Dat hij bezig is met de taal, spelen met woorden. Ik begrijp wat hij bedoelt. Het wordt langzaam donker achter hem en aan de oever van het meer ontsteken  lichtjes als teken van leven.

‘Ik zou iedere avond eens langs moeten komen, we hebben zulke interessante gesprekken.’ Hij betreedt bijna ongemerkt een ander gespreksniveau.  

Ik had het niet verwacht en weet tegelijkertijd dat het naïef is zo te denken.

‘Ik ben erg gelukkig getrouwd,’ zeg ik met een vertederende glimlach die een terminale uitwerking moet hebben.

‘Je weet toch hoe Italianen zijn, we spelen spelletjes!’ Ja, dat weet ik heel goed, knik ik. De keren in mijn jeugd dat er wel een vervolg kwam kan ik me niet eens meer herinneren! Dat laatste zeg ik natuurlijk niet hardop. We nemen afscheid met een handdruk en ik vertel hem dat ik morgen doorreis.

De volgende dag rijd ik naar Borghetto, ook piepklein, aan de noordkant van het meer. Er is een 3 dagen durend “Sagra di Pesche”. Met een band. Iedereen danst de passo noble, de mazurka en de foxtrot. Er wordt gelachen, een glaasje gedronken, vis gegeten. Mensen zien er mooi en verzorgd uit. Ik kan het niet laten een vergelijking met het even beroemde lac de Panneciere in de Bourgogne te maken. Oh ja, daar is wel een mobile eetwagen...open tot 19 uur soms tot 20 uur

Ondanks mijn "Vista Mare" tocht Google ik toch naar de huizen die te koop staan. Prachtige ruime huizen, uitzicht op het meer, voor weinig geld. Er is ruimte, goede verbindingen met Siena, Firenze airport, Perugia airport, Rome en Ancona. Het landschap is Toscaans, iets groener en minder bebouwing. Maar dat weet de lezer natuurlijk al.

Umbrie is met stip omhoog!