BB VOL LIEFDE

Aan Blue Circle, productiebedrijf

Beste Malu, Dank je wel voor je duidelijke en uitgebreide informatie betreffende jullie programma. Het is me duidelijk: kinderen, bonuskinderen, exen, iedereen mag de Nederlandse huiskamers in. In november komen jullie mij en mijn bed and breakfast filmen. Dat lijkt me de meest sombere maand, maar dat past waarschijnlijk goed in de emotionele opbouw van het programma. Ik voel me gevleid dat jullie extra moeite doen me geïnteresseerd te krijgen …’

En wie wil dat nou niet? De kans om beroemde Nederlander te worden, zomaar! Een wending in je leven!

Op het terras van mijn heerlijke appartement laat ik mijn gedachten de vrije loop. De laatste gasten van het seizoen genieten nog eenmaal van het paradijsje. De kinderen zijn, na twee verrukkelijke weken gebaad te hebben in warmte, water, sport en gesprekken weer vertrokken. Een leegte sluipt binnen.

Zal ik gewoon meedoen met BB vol liefde? Gewoon doen?! Ik ben te jong om al achter de geraniums plaats te nemen. Ik kom vast de voorronde niet door; dan heb ik het maar mooi een keer meegemaakt. Maar stel dat het wel lukt, dat er mannen op mij ‘stemmen’. Dan komen ze bij je logeren, soms allemaal tegelijk, vertelde Malu. Plek heb ik wel, acteren kan ik ook.

Op het invulformulier moet ik aangeven wat voor een man ik zoek. Uiterlijk vind ik onbelangrijk, de ziel spreekt immers boekdelen. Intelligent? Ja, dat is belangrijk: ik kan wel tegen domme mensen maar niet mèt. Zou ik nu eens een man zoeken die zijn schouders onder mijn onderneming zet? Ik heb altijd mannen gehad die geen hand uitstaken of dat niet mochten van mij. Ja, ik moet eerlijk zijn, ik duld ze gewoon niet. Zal ik dat ook schrijven? Dat ik een eigenwijs onverslaanbaar en onvermoeibaar schepsel ben. André had wel geduld met mij. En hij was uit hetzelfde hout gesneden. Praten! Als hij maar wil praten. Begrijpen dat het leven te kort is om geheimen met jezelf te hebben. En stel nou, hè, dat ‘hij’ er niet bij zit. Niet tussen zit. De kans is groot, heel groot. Daarna ben ik ineens die ‘bekende Nederlander’ die gespot wordt aan de arm van een ‘voor het publiek nog onbekende man’. Die onbekende man pakt die arm niet, is mijn overtuiging.

‘Persoonlijk denk ik dat ik vlammetjes- snackende en rosé drinkende Nederlanders op de buis een leuk verzetje kan bieden.’

Dit schrijf ik met enige gene; maar het is me van meerdere kanten bevestigd. Ik word ambitieus, merk ik. Zou er na dit programma nog meer te behalen zijn? Een programma “de lustige witwe”! Dan kan die stomme “we zijn er bijna”ook eens van de buis. Ja, ik heb al eens een format aangeboden. Het is uitgezonden, Daphne Dekkers deed de presentatie. Het is geflopt! Door haar! Dat weet ik zeker!

'Maar zoals je je wel herinnert Malu, heb ik je verteld dat ik altijd zelfstandig ondernemer ben geweest: werken voor eigen rekening en risico. Je hebt me uitgelegd dat behalve een vergoeding voor het ontvangen van de “kandidaten” er voor ons, feitelijk de hoofdacteurs van het succesvolle programma, geen verdiensten zijn. Dat de vette opbrengsten naar jouw bazen gaan (want jij bent ook maar een laagbetaalde figurant in het hele stuk) vind ik een belachelijke situatie. Met je hele hebben en houwen bloot, mogelijk beschadigd voor het leven, alleen maar om op dat verslavende scherm te verschijnen. Waar familieruzies wèl uitgepraat kunnen worden. Waar mensen vertrekken en zich laten koeioneren door de regisseur, dingen doen die ze nooit zouden doen, alleen maar omdat het publiek het wil! Het heeft veel weg van de gladiatorengevechten in Rome. Maar daar kon de man tenminste nog winnen! Jullie creëren alleen maar verliezers; een publiek dat denkt dat op televisie de waarheid verbeeld wordt. Dus, Malu, ik doe niet mee met dit programma! Ik zou je willen aanraden een baan te zoeken waar je overredingstalent werkelijk tot dienst is voor de samenleving.

Maak je over mij geen zorgen, er lopen miljarden mannen rond en met mezelf ben ik ook heel  tevreden. Vriendelijke groet'