VOOROORDELEN

Er stopt een Volvo op mijn court. Drie fitte dertigers stappen enthousiast uit. Ik lees goedkeuring op hun gezichten wanneer ze mijn huis en terrein afspeuren. Het is een groep van twaalf mannen die voor een weekend mijn huis gehuurd heeft. “Nous sommes un groupe de randonneurs” lieten ze me vooraf schriftelijk weten. Ik hield er al rekening mee dat ze met de benenwagen zouden arriveren. Een van de mannen, enigszins bleek, laat me weten dat ze hier zijn omdat hij over drie weken gaat trouwen!

“ Shit, een vrijgezellenfeest” flitst het door mijn hoofd. Dat mijn accommodatie daar niet voor geschikt is, vanwege overlast voor de buren, maak ik op alle verhuurplatforms onomwonden duidelijk.

‘Neen, ze zullen rustig zijn’ wordt me verzekerd door de andere vriend die met een pijnlijk vertrokken gezicht de slip of the tongue van de aanstaande bruidegom probeert te herstellen. Ik moet toegeven, behalve vrolijke lachsalvo’s en wat meerstemmig gezongen wanderlieder om twee uur ‘s nachts, maken ze geen beestachtige herrie. Ze rennen in het bos, tennissen en pingpongen dat het een lieve lust is.

Verhuren is een avontuur. Een belevenis! Je weet nooit wat je in huis krijgt en zij, de huurders, hebben nog geen weet hoe het verblijf zal verlopen in combinatie met het aangebodene. Ik vind dat leuk. Er ligt altijd een informatiemap klaar met winkeltijden, belangrijke telefoonnummers en hoe het zwembad zwembaar te houden. Een belangrijk puntje is de afvalscheiding, die in Frankrijk per regio verschilt. Het is nogal eens voorgekomen dat ik in afvalzakken moest graaien voor een correcte scheiding. En die blootgelegde informatie over hun verblijf heeft mijn interesse in het geheel niet. Mocht een groep niet de beste match zijn, dan weet ik altijd dat er binnenkort weer een eind aan zal komen.

Dat vertrek, heeft ook weer een hele interessante kant die verschillende culturen in beeld brengt.                Fransen hebben de naam vies en vuil te zijn (het zeepgebruik is in dit land het laagst van Europa), hetgeen in het geheel niet waar is. Fransen die qua eten alles in huis halen, op alle mogelijke en ingewikkelde manieren dit voedsel bereiden, met meerdere in een bed slapen; ze laten het huis achter alsof er niemand geweest is! Wastafels: geen haar of tandpasta klodder. De vloeren blinkend schoon, geen spetter op de wc bril, de keuken en koelkast brandschoon!

Neem dan de Nederlanders! Tuurlijk ik hou van hun directe, open en ondernemende karakter; ik ben zelf Nederlandse. Eerst is er het geluid! Wat praten Nederlanders hard! Ze schreeuwen naar elkaar alsof ze in het voetbalstadion zijn. Eenmaal aangekomen trekken ze alles open, ook wat mogelijk op slot zit (in de afgelopen jaren zijn twee windbuksen en een jachtgeweer “verdwenen”). De indeling van de slaapkamers is niet altijd wat ze voor ogen hebben, dus worden matrassen of zelfs bedden versleept. Tot daar aan toe, maar zet dan ook alles weer terug. Want hoe kan mijn schoonmaakster in haar eentje een bed terugbrengen? Ze betalen voor de schoonmaak, en ook ik vind het overdreven een wastafel of toilet twee maal schoon te maken. Maar neem dan wel al je etensresten, kartonnen dozen, opblaasbeesten, tennisrackets en ballen mee. Steevast eindigt ieder seizoen met acht flessen azijn. Ik heb geen hekel aan Nederlanders. Ik hou van hun nieuwsgierigheid, hun vragen en gesprekken. Dat Nederlanders wereldwijd bekend staan als het schoonste volk, is pertinent onjuist.

Het aardige is dat deze mythe stamt uit de gouden eeuw, toen de stoepjes van de grachtenhuizen driftig geboend werden en de Nederlander alleen veel zorg besteedde aan hetgeen voor een buitenstaander zichtbaar was: de gevel! Wat daarachter plaatsvond was van minder belang. Zo weet ik ook nog uit mijn meubelrestauratie periode dat een Hollandse kast slechts een fraai bewerkte voorkant had, in tegenstelling tot andere landen, waar de zijkanten deze verfraaiingen wél  hadden. 

Ik geniet, in mijn afgelegen gehucht, van de reuring die mijn gasten teweeg brengen, het heerlijke warme zomerweer, de stroom van foto' s van kleinkind Katu Floris en de vruchten die als hagelstenen uit mijn bomen vallen. Een fijne zomer wens ik jullie toe.