BEELDSPRAAK

BEELDSPRAAK

Het is een sombere zondagmorgen. Ik loop met de hond door het, achter mijn huis gelegen, grote bos. Bruno verkent onbegrensd alle sporen en geuren en is al snel uit het zicht verdwenen; ik weet dat we elkaar aan het einde van onze wandeling weer zullen treffen.

Tijdens de wandeling verken ook ik mijn vrijheden- wat een rijkdom- en orden ik mijn gedachten, overwegingen en beslissingen die op dit moment veel te maken hebben met de laatste fase van de bouw van het appartement.

Waar zal ik het televisiescherm plaatsen en hoe groot zal hij mogen zijn, vraag ik me af.

Ik heb er een vreselijke hekel aan om het scherm (vroeger heette het apparaat een televisie) prominent in de kamer te plaatsen: het scherm dat als ongenode gast de hele dag deel uit maakt van je leven, mee praat, een gesprek verstoord of je een mening opdringt.

Hoe groot was de eerste televisie eigenlijk? Dat kleine apparaat op -of in een kast waar het hele gezin omheen zat. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar één krentenbol van Okki Trooy heb gemist op dat zwart-witte scherm: de woensdagmiddag uitzending die gelijk viel met de inhoud van de bakkersmand op diezelfde dag, die natuurlijk nog aan huis kwam. Zijn de krentenbollen bakkende bakkers destijds geïnspireerd door Okki of heeft het landelijke bakkersgilde een flinke greep in de kas gedaan om een zeer geslaagde krentenbollen- reclamecampagne rond Okki Trooy te creëren? Ik vraag het me af.

Het beeldscherm is vandaag niet meer weg te denken uit ons leven. Het is een machtig ding. De macht van de beeldvanger. Of je er nu op uitzend, of dat je er op uitgezonden wordt. De verleiding is onbegrijpelijk groot. Mensen vertellen voor de camera, wat ze thuis niet durven vertellen. Natuurlijk denk ik ook even, terwijl ik al weer de heuvel afloop en het gehijg van Bruno al naderbij komt, aan “the Voice”.

Als 12-jarig meisje werkte ik in het snoepwinkeltje van zwembad Sijsjeberg in Huizen. Niet voor geld maar voor snoep. De uitbater was een kinderloos stel, schatten van mensen. Op een goede dag voelde de man in de voorraadkamer aan mijn net nieuwe borstjes. Eerst dacht ik dat hij de badstof van mijn, ook nieuwe, jurk wilde voelen, maar al heel snel wist ik dat het niet goed was. In een flits bedacht ik me dat wanneer ik heibel zou maken ik mijn snoepfortuin zou gaan mislopen. Dus dat viel af. De tweede ingeving stuurde me naar zijn vrouw, in het winkelgedeelte, waar ik heel dicht bij ging staan. Ik wist gewoon dat hij dan van me af zou blijven. Want zij was de baas, dat wist ik ineens. Ik heb er nog twee zomers gewerkt en hij heeft geen vinger meer naar me uitgestoken. Een gewaarschuwd man telt voor twee!

Dat beeldscherm behoeft nog wat tijd...