REIZEN DOOR DE TIJD

"Toen Picasso het chateau in Vauvenargues had gekocht met vele hectares omliggend terrein belde hij enthousiast zijn agent om hem te vertellen dat hij een “Cadre” van de Mont St Victoire had gekocht. Zijn verkoopagent dacht dat hij een van de beroemde schilderijen van Cézanne had weten te bemachtigen en vroeg aldus: welke? De grootste! Had Picasso glorieus in het toestel geschreeuwd. De man was wit om de neus geslagen.”

We lachen allebei om het verhaal. We verlaten Mariannes huis in Vauvenargues. Ze stuurt haar auto kwiek door de straatjes van Aix (en Provence). Even later lopen we door het oude centrum van Aix langs de werken die zij en haar man T. de afgelopen 40 jaar hebben gerealiseerd.

T. ontmoette ik voor de tweede keer in mijn leven in 1980 in Florence toen we allebei vanuit het istitutto Olandese (daar kon je terecht als Nederlandse academicus) naarstig op zoek waren naar een woonruimte in Florence. Bij toeval bleek dat we behalve het Vituscollege in Bussum ook de opleiding “Restauro mobili” zouden gaan delen. Ondanks het feit dat T. vloeiend Spaans sprak zette hij mij aan de telefoon, gettones en glaasjes spraakwater voerend. Het lukte! We vonden een huis bij een markies op het Italiaanse platteland. Liefde bloeide: voor de kunstakademiestudent Marianne en T.  en voor mij de grote liefde voor Italie. 

Ik ben zwaar onder de indruk van de immense houten deuren die T. De afgelopen 20 jaar in Aix ter hand heeft genomen en die er nog steeds prachtig uitzien. Daarna voert Marianne me naar de Basilique d’Aix en Provence waar ze me achteloos haar gerestaureerde triptieken, trompe d’oeils en plafonds laat zien. “ik weet niet eens meer hoe ik dit allemaal heb kunnen maken”, verzucht ze.

Terug in Vauvenargues, genietend van een meegenomen lasagna, een mondlekkende gorgonzola met truffels en verse madeleines (met sinaasappel of amandel) presenteert de realiteit zich. T. belt vanuit het ziekenhuis dat er vandaag nog geen kijkoperatie heeft plaatsgevonden.

De vrijheid, de vrolijkheid en de naïviteit die ons destijds tot onverwachte prestaties kon brengen is een herinnering die het leven verzacht en noodzakelijk is om regelmatig op te zoeken.

Ik ben op weg met camper Liesje naar Spanje, dit keer. Het vreselijke bericht uit de Oekraine reist als een koude kip met me mee.