OP JE BLOTE KNIEEN

Het is zomer. Ik wrijf mijn benen in. De benen vertonen tal van kleine wondjes, herinneringen aan de kleine vliegbeestjes, sneller dan de ogen, die meeliften op het heerlijke blote-benen-gevoel. Mijn knieën hebben beschadigingen. Geen inwendige, gelukkig. Met de binnenkant van mijn lijf is alles nog puik in orde. Mijn knieën, ze vertonen de sporen van dankbaarheid.

Met de creme op het topje van mijn vinger tel ik de zegeningen, het zijn er nogal wat. De warme zomer, de voortdurende stroom van mensen die aan mij denken, mensen die met mij een verhaal willen delen, mensen die mij verukkelijke boeken sturen, de zin in het leven hebben, de lieverd die me een weduwepensioen nalaat, de aandacht van de kinderen, die van mij en die van André (het zijn er 9!), mijn gezondheid, de hond Bruno die zich zich bij mijn voeten neervlijt.

Ik kijk in de spiegel en speur of mijn ogen verdrietig staan. Mensen kunnen het aan mijn ogen zien. Wanneer ik over André vertelde, zonder dat ze hem kenden, zagen ze dat mijn ogen straalden. Mijn ogen staan niet verdrietig. Ze zijn ietwat dof. Er is een stukje leven uitgestapt. Een gebied waar even niets meer gebeurt; waar plek is voor een nieuwe emotie.

Ik mis André veel vaker dan ik vertel. Ieder object, handeling of gedachte is nog steeds met hem verbonden. Ik schiet in de lach. Wat heb ik de eerste jaren hard geknokt voor mijn identiteit binnen zijn enorme charisma. Mijn eigen identiteit! Het gevecht was eigenlijk een belachelijke vertoning. Het ging hem juist om die eigenheid! Mijn gevonden balans gaf meer gewicht aan onze liefde: gelukkig heeft ook hij ontdekt dat ik hèm wilde, alleen hem.

Onze ‘afstand’ is nu onpeilbaar en die ondefinieerbare werkelijkheid geeft vrijheid van denken en voelen. Ik kan ermee doen wat ik wil: herinneringen blijven ophalen (de oude doos), hem helemaal vergeten (in een doos stoppen), de slachtofferrol (doos van Pandora) of met hem een nieuwe relatie opbouwen (trukendoos).

Ik kies voor de laatste. Voorzichtigheid is geboden. Met de levendige herinnering aan zijn laatste inademing schroef ik het deksel op de tube crème.