JUSTICE

De zon brandt op mijn kuiten wanneer ik met hond Bruno het pad omhoog loop naar het verkoelende bos. Een geel bestel autootje rijdt me tegemoet. Het is meneer Bonin. Meneer Bonin peutert met zijn scheve koppie en zijn tandeloze mond alle informatie uit je los die hij vervolgens op listige wijze weer  distribueert.

“Comment allez vous” vraag ik hem, een voorsprong nemend in de conversatie. Zoals gebruikelijk spetteren zijn woorden praktisch onverstaanbaar uit zijn mond. Ik vermoed dat het over het weer gaat. Dan vraagt hij aan mij “comment allez vous”. Ook ik open met een variant op het warme zomer weer en voeg er aan toe dat de zon mij goed doet omdat “mon marie est décédé”. Bonin kijkt glazig voor zich uit en empatisch als ik ben, zie ik dat de boodschap hem niet bereikt. Ik herhaal dezelfde zin met meer de nadruk op décedée en let erop het niet als décidée (besluiten) te laten klinken. De glazigheid neemt toe, het lijken nu de verste verten die hem om zijn aandacht vragen.

Ik besluit nog één poging te wagen: “mon marie est MORT”. Als donderslag bij deze heldere hemel is hij terug. “ah, ja, uw man, ach ja, dat was die grote man in de landrover, die altijd lachte, altijd een goed humeur had. Ach wat jammer zeg”. Ik ben blij dat ik doorgezet heb. Het is een prachtige reflectie.

De rechtszaak tegen mijn buren heb ik dubbeldik en dwars verloren. Het was een teleurstellend bericht in deze toch al niet meest glansrijke periode van mijn leven. Het gerechtelijk schrijven overschrijft, in mijn ogen, de door de rechter alle eerder gemaakte wetten betreffende de hoogte van  hagen en heggen op erfgrenzen ( er staat toch echt 2 meter!). Ik vraag  me af of mijn advocaten collectief uberhaupt een kans had kunnen maken tegen de advocaat van de tegenpartij, een batonnier (president van de balie).

“la justice n’est pas toujours juste”, troost mijn aardige buurman mij.

Ik ben niet de enige Nederlander met burengedoe lees ik in de links die mij  worden gestuurd. Ivo van Woerden vertelt in zijn eerste column over de problemen van een onwettig gebouwde garagemuur op hun terrein, waarin ze zich regelmatig (herkenbaar) opstellen als de ruimdenkende vreemdeling die niet op zijn strepen staat. In de 2e column lijkt het probleem zich vanzelf op te lossen omdat buurman sterft en Ivo en zijn partner de norse echtgenote met een kaart condoleren, haar met kerst de mooiste kaart bezorgen die ze maar kunnen vinden om, eindelijk na ruim een jaar zwoegen, een benepen “bonjour” uit haar mond te horen vallen.

Resumerend Frans recept: buurman doet jou kwaad en omdat je protesteert valt uitsluiting je ten deel. Boze buurman sterft en na een jaar op je Nederlandse knieën, wordt er weer gegroet.

Ik projecteer deze hoopvolle boodschap op mijzelf want nu is ‘mijn’ man overleden. Ik verheug me nu al op het komende jaar, de condoleance kaart, de kerstkaart en de knievallen. Natuurlijk zal ik de volgende zomer deze sympathieke blijken van toenadering beantwoorden met een welgemeend “bonjour”!

P.S. de afgelopen weken heb ik genoten van mijn drie kinderen die met hun partners en vrienden het huis deden bollen van jeugdig plezier en interessante toekomst idealen.