BROEDERSCHAP

Op de tafel op mijn terras staan een aantal twee-liter potten. In de potten zitten allerlei kleurige mengsels die soms nog zuchten en steunen in hun rijpingsproces.

Aan deze potten kleven twee dames en een heer. Ze doen een Tai Chi cursus in de buurt en hebben hier voor vijf nachten een onderkomen gevonden. In mijn B&B wel te verstaan. Dat hadden zij anders begrepen.

Met Alessandra en Marco, de twee workawayers die ik al tien dagen in huis heb, kijk ik naar de invasie van etenswaren die naar binnen worden gesleept en gepropt worden op de planken in de koelkast die ik hen ter beschikking stel. ‘Of ik hier óók woon?’ Vanaf mij eettafel, kopje thee, knikken we bevestigend. De cursusleider had hen namelijk verteld dat het om een gite ging. Door mijn hoofd schieten de laatste mails met de betreffende cursusleider, gegeven kortingen, afzeggingen, de uren dat ze uithuizig zijn en ook herinner ik me scherp dat ik het workaway stel als verblijvende gasten heb benoemd.

Inmiddels leun ik nonchalant tegen de openhaard die een weldadige warmte verspreid. “We lossen het wel op:”, zeg ik.

Het volgende bommetje valt. Ze gaan ook lunchen bij mij, met hun zelf meegebrachte grassoorten! Nog steeds in de zelfde luchtige stand opper ik dat niet de afspraak is maar ik ben de moeilijkste niet! Toch?! Vijf dagen is het huis niet van mij maar van ons allemaal! Ik trek een gemaakte grimas.

Oh, ja gut, hoe zit dat ook alweer. QR code, vaccinatie-pas.

Ik hoef er niet eens naar te vragen, want ze hebben hem niet! Punt! Ik hoef er ook niks over te schrijven want ze zijn er op tegen. Weer een punt! Gelukkig is mijn tafel lang, hebben de twee dames een kamer met eigen douche èn hebben ze een test, negatief, gedaan. De man niet. Hij ziet bleek, is een roker in de tuin en heeft met de twee workawayers een gedeelde badkamer. De twee schatten hebben de hele nacht met desinfectie spray achter hem aangelopen, omdat ze volgende week wel dat vliegtuig naar huis willen halen.

Na een onrustige slaap ( het voelde alsof ik de vijand in huis had) besluit ik onomwonden mijn bom te gooien: het gebruik van de lunch in mijn huis wordt geschrapt ook al wordt er tegen ingebracht dat de vrouw van de cursusleider niet tegen de lucht van kaas, alcohol en misschien ook niet die van cursisten kan. Ook sta ik klaar met een testset om de man een snel- test af te nemen. Hij blijkt een geheel weigeraar. Vervolgens zet hij zijn standpunt uiteen met een zwaktebod over het feit dat Corona door televisie kijken de wereld is ingekomen. Ik wil net over dat roken beginnen wanneer ik me bedenk dat dit het type Jehova- getuige moet zijn. Ik zet hem het huis uit. De man smeekt. Hij kan nergens heen! Ja, dat weet ik ook wel! Ik haal bakzeil door overeen te komen dat hij bij de dames op de kamer doucht en tanden poetst.

Tijdens het ontbijt zit iedereen, ieder aan zijn kant, ontspannen aan tafel. Ik vang de laatste nieuwtjes op van voedingswaarden, vitamines, de gemoedstoestand van de grommende potten en met de laatste grassprieten tussen de tanden vertrekken ze weer voor een hele dag naar de Tai Chi waar ze met sabeltrekkende bewegingen alle foute energie uit hun lichaam mogen slaan. Nog drie nachten en dan is het huis weer van ons. Ik zeg bewust “ons” want in slechte tijden ontstaat broederschap: ik en de Workawayers, dus!