DE BRON

Dank jullie uit de grond van mijn hart voor de opbeurende woorden na BOVEN-AARDS. Ik had het even nodig!

“Wanneer je in de put zit, is de bron nabij”, werd me eens door een therapeut voorgespiegeld. En die bron die vond ik letterlijk, echt heus waar. Meelezer Jan de Graaf wees me op de vallei del Diavolo en op het feit dat er veel bronnen zijn. Mijn aanvankelijk plan om Toscane, althans het binnenland, snel achter me te laten werd, bekrachtigd met wat remsporen, een halt toegeroepen.

Casciano terme klinkt prachtig: de oude bronnen beteugeld in twee Romeinse torengebouwen. Echter de tijd heeft niet stil gestaan en het gemeentebestuur niet stil gezeten. Er zijn meer gebouwen aangeplakt, moderne en op de plaats waar vroeger de masseuse met verwarmde handdoeken zat staat nu een efficiënte kassa. Er huppelen vrolijke dames met zwembandjes het gebouw in. Het veel te moderne park biedt zelfs Bruno geen gerief.

De Toscaanse bronnen biedt meer soelaas. Het wordt BAGNO VIGNANO. 30 inwoners! Het kost heel wat moeite de bron te vinden. “Put”, “bron”, “put” hamert het door mijn hoofd. Er zijn weinig aanwijsborden. Wel een bord naar een hoger gelegen 4-sterren hotel met thermaal bad. Dat wil ik juist niet. Het is gratis, werd me beloofd. Er is ook een bord met “dank aan de Europese Unie”. ‘Hadden ze met die subsidie dan niet een paar wegwijsborden kunnen maken?’ Het is 33 graden en ik heb het heet. Buno hijgt ook met een bijna droge tong uit zijn bek. Ik hef het hoofd omhoog om eens flink adem te halen. En daar zie ik het. Hoog op een rots valt een enorme hoeveelheid water naar beneden op een persoon die het fijn lijkt te vinden. Is dit een Fata Morgana? Ik kijk op de hoogtemeter: 349 meter om precies te zijn. Binnen korte tijd heb ik het iets lager gelegen bekken gevonden waar een twintigtal mensen zich met modder insmeren en onderdompelen in het heldere blauwe water. Bruno laat zich zonder nadenken ( dat kon ik gewoon zien) als een waterbuffel in het water glijden en er stijgt een enthousiast ah en oh op. Hoe krijgt dat beest het toch voor elkaar om zo geliefd te zijn? Ook ik denk niet meer na en glij erin.

Na de ontspanning beloof ik per telefoon aan mijn lief uit te zoeken hoe het kan dat er op die hoogte water omhoog komt. Er moet òf een machine staan of een ander hogere berg in de buurt liggen. Met Bruno wandel ik omhoog, de avond valt, Liesje wacht onder het waterbekken. Het 30 inwoners tellende gehuchtje heeft goed gebruik gemaakt van zijn bijzondere mirakel. Leuke osteria’s, bar, smaakvolle eet en – woonwinkeltjes. En daar doemt het wonder op: in een natuurstenen bekken van 20x 50 meter waar ook nog eens wat dartelende tu-tu-tjes ( hoe schrijf je dat) in staan, borrelt het water sinds de Etrusken op. De kraan kan niet dicht want er is geen kraan. Er is geen houden aan. Zomaar voor niets, gratis! En wat nou zo leuk is. Ze verkopen het water niet. Het is en blijft gratis.

De pret is nog niet voorbij. Er is een opstelling van stoelen. Een concert. De plaatselijke muziekkorpsen 3! spelen vanavond. Aan mijn tafeltje een Australische, een Italiaan en een fles wijn. De intro met klarinetten en dwarsfluiten tasten het gehoor af, trompetten voegen zich vaderlijk om de fluitjes en zwellen tot een krachtige atte di presenza. Er rolt een traan over mijn wang, niemand die het ziet. Dit is waar ik voor gekomen ben.

Het is maar goed dat ik een zaklamp in mijn telefoon heb. In het aardedonker staat Lies geduldig op me te wachten. Ik slaap voortreffelijk en ben ’s ochtends de eerste en enige die in het heldere bekken stapt.