CHALEUR

Hoe ga jij om met je energie’? Ik vraag het aan mijn vriendin. We kennen elkaar al jaren en ze weet dat ze op haar hoede moet zijn.

‘Energie? Welke bedoel je?’vraagt ze lachend. ‘Energie van de kosmos of die van de crisis?

Met haar energie lijkt niets mis te zijn. We stappen stevig voort in de onontgonnen natuur waar grote investeerders nog geen grip op hebben en wellicht ook nooit zullen krijgen; tenzij natuurlijk ooit ontdekt gaat worden dat puur natuur, armoede, soberheid en het einde van de wereld een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft.

We wandelen door ons verleden, memoreren het ijs op de slaapkamerramen dat ‘s ochtends hun poëzie verbloemde, waar één onverwarmd toilet met gemak een heel gezin ontlaste, de door oma gebreide wanten zo tochtten dat je het proefwerk het eerste schooluur begon met bevroren vingers.

We bespreken het lichte gemak van een elektrische deken. In onze Franse huizen, die waarschijnlijk nog niet eens label “F” halen, is het koud of is het plaatselijk warm bij de houtkachel. Dus is het glijden in een warm bed best aangenaam. Maar dan moet dat “matje” wel weer direct uit, anders lijkt het of je in een broedmachine ligt. Althans dat vinden wij allebei.

Ik heb in mijn jeugd nog met vuur gespeeld, op het landje, kampvuren. Zelfs verse takken joegen we in de hens. Dat mocht toen ook nog binnen redelijke grenzen. Die keer dat we naast het olievat van de kleuterschool (jaren’60, schooltje in een houten! barak) een vuur aanstaken, kwam de politie, terecht, ons brandje blussen. Dus, ja, ik kan een vuur aanmaken, zonder aanmaakblokjes of vuur-spuw- vloeistof. En ook ja, ik kan hout met de hamer splijten en aangezien ik het stapel, van de stapel naar binnen draag, daar weerom stapel en verbrand krijg ik het vele malen warm.

Natuurlijk, we zaten op school in houten barakken, we waren namelijk ineens met te veel. Dat had iets met het na- oorlogse optimisme te maken. En dit optimisme, dat ons deed verglijden naar comfort en grenzeloze mogelijkheden heeft ons de generatie van de “knop” gemaakt. Alle verwarmende wensen zijn te realiseren met één druk op de knop.

Een bevriende jager bracht me gisteren naar Premery, een klein uitgeblust stadje dat door mijn gewiekste NL vrienden ook wel Dépremery genoemd wordt. We stappen via een achterdeur een frisse middeleeuws aandoende ruimte binnen. Er staan mooie lederen chesterfield banken. Er zijn een paar lange tafels gedekt, 2 verrijdbare  gaskacheltjes blazen moedig de hoge  ruimte in en zullen samen met de champagne, wijn en armagnac de komende 4 uur die we aan onze lunch zullen besteden, gaan verwarmen.

De stroganoff met frietjes is lekker, de chocolademousse met chocoladetaart verrukkelijk. Wat het uiteindelijk echt bijzonder maakt is de charme van het stel. Parijzenaars, zij mannequin en stand- in voor Grace Jones in een 007 film (Grace schijnt maar 145 cm lang te zijn); hij destijds ingenieur in petrochemie met een eigen buro. Er wordt veel over wijn gepraat, over het leven, over lekker eten. In een besmeurd glas wordt een te koude Nuits Saint Georges geschonken. Gewoon, omdat Pascal dit het juiste moment vind. Anne Laure bedient en hij kookt. Ik mag de keuken even zien, na de lunch. Buiten is het 4 graden; in de keuken is dat het ook. En toch heb ik het heel erg warm gehad.

De kersttijd breekt aan! De herinneringen aan de afgelopen 14 kerstjaren mét André storten mij gedurende tien minuten in een tranendal. Wat waren we daarin eensgezind: een nachtmis, kaarsen, mooi kerstconcert en samen eten inkopen ( hij regelmatig wel met een hele volle winkelwagen). Ik veeg mijn tranen weg. Volgende week heb ik een kerstdiner met mijn kinderen en hun partners en over 2 weken ben ik in Nieuw Zeeland, bij mijn zoon en zijn partner. Daar word ik nu warm van!