MEMORY LANE

Ik rijd in Frankrijk mijn rotonde op. Wat is het gras in drie weken enorm gegroeid. En die stoep, had ik die nog niet gevoegd? Ik draai de waterkraan open. Geen water. Oh, ja, die had ik afgesloten om zeker te zijn dat een afsluiter die op springen staat, niet tijdens mijn afwezigheid de sprong waagt.

Het werklijstje groeit alweer in mijn hoofd.

Drie weken geleden vertrok ik naar het Noorden, eerst naar Oostende. Daar werd ik als een prinses in de watten gelegd door een advocaat en vriend van André. De vele verhalen die we uit wisselden vergrootten het portret van André. De verjaardag van André “vierden” we met zijn familie; wat is dat bijzonder er een warm deel van te mogen uitmaken.

Vervolgens klom ik nog noordelijker naar Den Oever en Stroe en huurde er een comfortabele mobil home, zo goed als naast het graf van André. Al mijn kanalen stonden open maar het was niet daar, aan de voet van zijn graf, dat ik troost vond.

In overleg met de kinderen, plaatste ik er de bronzen Machiavelli op zijn troon, verfraaide het kale zand, waar nog wat riddersporen en een roosje zowaar de zomer getrotseerd hadden en plantte wat pollen zeegras. Vond dat wel vermakelijk. A. die een bloedhekel had aan tuinen, vooral het onderhoud.

Bizar dat de kop van Noord Holland, waar ik me ooit hevig verzette er te gaan wonen, mij nu zo aantrekt. Het is er leeg, nog oer-Hollands en ook de recht voor zijn raap mentaliteit bevalt mij zeer.

Zou ik niet daar een pied a terre kopen? Ik verman mij. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik het komende jaar geen verstrekkende beslissingen neem.

Vervolgens reisde ik naar Italië alwaar ik mijn Italiaanse huisgenoten (1979) uit de “Molino” weer zou treffen. Destijds studeerden we allen aan de ‘Academia per arte e il restauro’ in Florence en woonden wij op het landgoed van een markies. Niemand was veranderd, op de haarkleur na. We meanderden door de weer opkomende Corona heen, zonder geraakt te worden. Het platteland is onveranderd gebleven: dezelfde oprechte houding van bewoners naar buitenstaanders. Nieuwsgierig, dat zijn ze, en om met je in contact te komen zijn Italianen nog steeds onverbloemd gul. We genoten een Porcini maaltijd ( eekhoorntjesbrood), speciaal voor ons bereid. Vooral de gefrituurde Porcini- in zonnebloemolie- was een delicatesse.

Ongerust werd ik wel van het enorme aantal chinezen die zich overal in winkels, op markten, bar’s en restaurants hebben ingekocht. En, voor degene die het interesseert: Meloni wordt zeer gewaardeerd. Niet om haar neiging naar fascisme maar wel om haar krachtige hand naar Berlusconi.

De dagen werden gevuld met onuitputtelijke gespreksstof en iedere nacht vond ik André weer troostrijk in mijn dromen, om, net voordat ik wakker werd weer te dromen dat we ieder onze weg voorzetten. Dromen zijn geen bedrog.

Ik bezocht er vriend “Dazzi”, een kinderloze weduwnaar opgezadeld met palazzo’s en bergen met bos. Waar ik al die jaren van droomde om ook te “hebben”, laat de tand des tijds me nu de achterkant van dit bezit zien: stof op zijn antieke credenzen, vocht tussen de eerste edities in zijn bibliotheek, en de kamer waarin we verblijven, die volhangt met werken van “Romano Dazzi” is tot 30 graden gestookt, Daar zijn de kastanjebossen wel goed voor. De familie van moeders kant, de Cini’s, waren een eeuw terug nog het toevluchtsoord voor Byron en Shelly. Lost empire!

En dan is er ineens dat filosofische moment dat ik me afvraag of ik niet aan het reizen ben om iets te onderdrukken. Rouw ik oprecht? Het is een interessante vraag. Wat is rouwen precies? Is het als de grote woorden ‘menopauze, pubertijd’? Een periode waarin dat ene sleutelwoord centraal staat? Verdriet om iets dat er niet meer is, of verloren is geraakt? Niet meer een vruchtbare vrouw zijn, geen onbezonnen kind meer zijn of niet meer “samen” zijn. Alle fasen leiden tot iets nieuws, meestal beter. Dus ja, raar misschien, maar ik geniet, ben benieuwd, kom maar op!

Nb.Vandaag heb ik te horen gekregen dat mijn zoon in Nieuw Zeeland zijn wijsvinger er af heeft gezaagd. Genieten is nu even "zorg" . Hij maakt het, voor zover, goed.