DIPLOMATE

Ik lik mijn vingers erbij af. Het Franse taartje "diplomate" heeft een aantal fris knapperige laagjes bladerdeeg die bij elkaar gehouden worden door een smeuïge crème, soms opgeleukt met vruchten uit het seizoen. De tompouce komt in de buurt, al is die naam heel veel banaler.

Een kleine maand geleden was het oudjaar en bakte ik oliebollen en appelflappen in het kleine schuurtje om de frituurlucht niet in huis te hoeven halen. Kokend ben ik nooit kinderachtig, dus ik schat dat er zo’n honderd baksels de korf uitgleden. Ik trommelde iedereen in het gehucht op om ze vers uit de pan te komen proeven vergezeld van - mijn oudejaarsgewoonte- een glaasje oude jenever. Een aantal bewoners kregen deze proeve van Hollands Glorie aan huis bezorgd (het weer was guur). Het werd gewaardeerd!

Er werd ook, door bebuurde kindertjes, twee bollen afgeleverd bij de vrijgezel S.; het eerste huis van mijn gehucht. Van hem hoorde ik niets. Regelmatig reed ik langs zijn huis, wanneer ik boodschappen ging doen. Hij zwaaide; of was dat omdat ik zwaaide? Ik vond het raar. Had op zijn minst verwacht dat hij op een dag de 250 meter op het weggetje omhoog zou lopen om met te bedanken en het bord, waarop de oliebollen hadden gelegen, terug te brengen. Misschien vond hij ze niet lekker? Misschien vergiste ik me en had ik ze niet op een bord gelegd maar verpakt in aluminiumfolie? Het was me al een tijd opgevallen dat wanneer ik aan zijn deur klopte met een vraag, ik niet binnen werd gelaten. Ik hield het op vrijgezellen, mannengedrag.

Een maand lang heb ik mezelf op zitten vreten over deze houding. Gisteren besloot ik er een punt achter te zetten. Nu moet je weten dat ik in mijn studententijd bekend stond als iemand die zich geen blad voor de mond nam. Een eigenschap die ik overigens al ver voor mijn studententijd praktiseerde. Met mijn voornemen S. te vragen waarom hij me niet meer binnenliet voor een kop koffie, waarom hij me geen nieuwjaar had gewenst, of hij de oliebollen had ontvangen (ik hield er ook nog rekening mee dat de buurkindertjes ze onderweg zelf opgesnoept hadden) en of die op een bord hadden gelegen enne enne…

Mijn vuistje klopt op de deur en wanneer hij de deur opendoet overhandigt hij mij direct mijn bord, bedankt me voor de oliebollen en vertelt me dat ze heerlijk waren. Ik kan niet anders doen dan eruit persen dat het een geste was om hem nieuwjaar te wensen en besluit onmiddellijk de overige vragen niet te berde te brengen. In een vlaag van een optimale hersenhelderheid overzie ik, dat wanneer ik dat wel zou doen, hij verbaasd zal ontkennen waarmee ik vervolgens de rol van oproerkraaier aangemeten krijg.

Ik vind dat ik mijn Franse diploma nu wel gehaald heb. Diplomate: een zachte smeuïge laag die de verse baksels verbindt totdat ze hun knisperigheid aan de massa hebben afgestaan.