DOMWEG GELUKKIG

Het is zondag. De zonnestralen wekken mij door het op het oosten gelegen raam. Ik krab het ijs van de ramen en gluur verwachtingsvol door de kras naar buiten. De warmte van de nacht huist nog in mijn pyjama, de koude begint op te trekken door mijn voeten. Ik zie wit gerijpte velden omzoomd door bronstige eiken. Enkele koeien staan als kastanjebruine stippen roerloos in de olijfgroene weide. De zon start haar speelse spel met de vorst.

De kabelgebreide trui en, vooruit toch maar een onderhemdje, schiet ik aan. Op deze dag, die net zo stil is als alle andere dagen, neem ik de tijd: tijd voor de tijd.

Mijn enige missie vandaag is het halen van brood, negen kilometer verderop. Het verstijfde landschap doet me ademloos mijn gaspedaal ingetrapt houden. Het afgepelde ijs op mijn voorruit biedt een uitvergroting van de eerste ervaring deze morgen. De omzoming op de krakende velden door eiken wordt overspoeld door weer weilanden met nog eens, nu grijzende, eikenbossen die dampend opgaan in de blauwe lucht die, zoals dat alleen de winter dat kan, steeds intenser blauw wordt, naarmate de zon haar terrein lijkt te veroveren.

Wanneer ik stop om dit landschap “life” te bewonderen komt een derde dimensie vrolijk kwetterende vogels, binnen. Het geluid kan niet harder of zachter.

Alsof het pauze is in de film, rijd ik het grijze vergrijzende dorpje St Saulge binnen. Op de vreselijk leuke en lieve vrienden T&R die hier wonen, valt er weinig te beleven; behalve het halen van eten in de supermarkt. Ik struikel over een kerstartikelen- schap. Het moet de mensen hoop brengen, deze lelijke verzameling van rood en goud. De hoop ligt buiten, aan jullie voeten, zou ik uit willen roepen.

Ik weet niet hoe snel ik weer terug moet naar de comfortabele stoel, in mijn auto, om weer te terug te keren naar de beelden van natuur: die nooit vervelen, niet lelijk te maken zijn en per seizoen, dag of uur veranderen.

Ik zet mij bij de haard, met een nespresso op de achtergrond Max Bruch en zijn opus 26. Domweg gelukkig!