ECHT GENOTEN

Zijn stem door de telefoon klinkt mat, een beetje wanhopig zelfs. Het toetert SOS in mijn oren.

André heeft zijn auto met pech in Bologna achtergelaten en is voor een zakelijke afspraak per trein 150 km  doorgereisd naar Piacenza. Daar moet hij nog langer blijven, blijkt. Op de reparatie in Bologna krijgt hij geen grip en ik voel aan zoals alleen vrouwen dat schijnen te kunnen, dat ik nu "de echt werkelijk zal moeten gaan genieten”( scryptogrammetje).

De 350 kilometer van San Benedetto del Tronto naar Bologna leg ik af in 4 uur. Tuffend over de autostrada haal ik net 100 km per uur en heb ruim de gelegenheid om te bedenken dat ik dezelfde afstand zuidwaarts de afgelopen maand heb overbrugd in een maand. Eén maand!

We treffen elkaar en logeren in een hotel aan de rand van Bologna. Slapen in de camper is geen optie, allereerst vanwege de 38 graden maar niet in de laatste plaats omdat de maatvoering er niet klopt; vindt André. Tijdens het uitlaten van Bruno valt mijn oog op een garage en regel ik dat de landrover daar gerepareerd wordt. Waar een hond al niet goed voor is! In afwachting van de reparatie, reizen we samen af naar Piacenza en installeren ons in een agriturismo met zwembad op 500 meter hoogte: André naar zijn werk, ik als chauffeur, Bruno in de natuur, kamer met airco en zwembad en een verlies van 1 graad per 100 meter hoogte. Iedereen blij! Ik zie met ontzag hoe André in de machinefabriek alle partijen bij elkaar krijgt om van de in Italië gebouwde houtbewerking machine die straks kozijnen zal moeten uitspugen, alle software en databases en logistieke processen op te lijnen.

Ondertussen verken ik de omgeving. De stad Piacenza (piacere) bezoeken is gekkenwerk met dit weer. Oude steden in Italië hebben nagenoeg nooit bomen. Alle stenen, straten muren en ook bronzen beelden houden de warmte vast en is het ondraaglijk om in deze sauna te lopen. Ik herinner me nog steeds de rode bibs nadat ik als 8-jarige op het bronzen zwijn in Florence werd gezet omdat mijn moeder een leuk kiekje wilde maken: ‘even lachen, ja nog even, iets naar links kijken, je lacht niet meer, lachen ja, een twee, kom nou toch, je lacht niet…’

Echter, 15 km ten zuid-oosten beginnen de heuvels, langs de SN45 richting Genua. Onthoudt deze route! De rivier de Trebbio slingert weldadig met een aantal kiezelstranden door het heuvellandschap waar sporadisch dorpjes verrijzen in het lommerrijke groen of de nu al gele graanvelden. Links en rechts staan meestal verlaten graanschuren met een karakteristiek metselwerk waar de architect in mij ontwaakt. Het dorpje Rivergaro met 6000 inwoners is meer dan schattig. Volgens mij is het “het Gooi” van de grote stad. Het is een bezoek waard met een heerlijk visrestaurant Lo Scrajo of caffe grande (Michelin) maar ook eenvoudiger restaurants, allen op een mooi en goed onderhouden plein. Er zijn 4 (geld)banken. Het zegt me genoeg. Opvallend is het grote aantal Chinezen dat aanvankelijk de marktkramen bezette maar nu ook in vele bars de scepter zwaait. Bij navraag blijkt dat in 2005 er veel chinezen een verblijfsvergunning verkregen op voorwaarde dat ze, vooral in kleding en schoenindustrie, zwart wilden werken. Ze leven in vrede naast elkaar; je hoort de Italiaan geen kwaad woord spreken. Het Chinese ijsje was 'okay' maar viel in het niet bij Gelateria Capricci. Er zijn gewoon een aantal dingen waarin de Italiaan onverslaanbaar is.

De enige valse noot in deze opera is de garage in Bologna: de “kijkoperatie” blijkt een week later dan mij is toegezegd. ‘Ik zou het niet goed hebben begrepen,’ zegt Fabrizzio.  En of ik het goed begrepen heb! De auto wordt weerom op de takelwagen gehesen en nu naar Piacenza gereden. Een garage aangeraden door de zakelijke relaties. Het werkt!  Het kapotte onderdeel wordt in een half uur getraceerd, besteld en de volgende dag geplaatst.

Het draait bij mijn man nu eenmaal om twee dingen: de vrouw & auto. Overigens ligt dat bij artsen weer net even anders.