DE ENGELTJES

DE ENGELTJES

Ik koers op Luxemburg. De Renault 4 was jarenlang genomineerd als ‘het koekblik’ (de Fransen zijn dol op titels) maar heeft met pijn in zijn rubbers zijn titel aan de Fiat Panda af moeten staan. Aan mijn Fiat Panda wel te verstaan!

In Rotterdam stappen ze in, twee vriendinnen van mijn bijna dertigjarige dochter. Het is bloedheet, mijn airco is al lang ter ziele, dus ik ben blij te zien dat ze hun lichaam koesteren en nog niet in het bezit zijn van overtollige kilo’s die tegenwoordig ook al op jonge leeftijd aan de jeugd blijven plakken. Alsof ze het van tevoren wisten van mijn airco: ze zijn luchtig gekleed in kort rokje en naveltruitje (zeg ik het goed?) en hun nog witte lichaam hunkert naar de Franse zon. Op armen en benen en overal waar ik maar even naar durf te kijken, staan afbeeldingen en teksten. Ik wil gaan rijden, de “teksten” lees ik onderweg nog wel, bedenk ik me.

Bruno kan nog niet lezen, alleen maar ruiken en nestelt zich comfortabel, voor zover dat kan in een koekblik, in het bagage deel, hijgend op de vleugels van een getatoeëerde vlinder. De meisjes hebben zich keurig aan de bagage-instructie van mijn dochter gehouden en hebben alleen een rolkoffertje en een rugtasje bij zich.

We zijn op weg naar Frankrijk met een tussenstop bij een jeugdvriend waarmee ik in mijn studententijd kroegeigenaren tot waanzin dreef omdat we niet weg te slaan waren. Ik kan je geruststellen het is met hem goed gekomen, zeer goed goed gekomen zelfs! Wanneer ik de meisjes heb afgezet in een hostel in het beeldige stadje Larochette, rijd ik meanderend door het zonnige en toch nog groene landschap. Het hek schuift automatisch open en mijn koelblik wordt gedirigeerd, om rechts in de schaduw van de lommerrijke tuin te parkeren. Bruno springt snakkend naar frisse lucht bijna in de bek van hun hond die graag op gepaste wijze wil kennismaken. Bruno weet zich al snel veilig bij de benen van de rust uitstralende gastvrouw.

Wat een geluk en opwinding elkaar weer te zien. Mijn jeugdvriend heeft ‘het’ gehad en is zonder IC maar wel met de constante zorg van zijn vrouw, die zich keer op keer in maanpakken hees, geheel hersteld en interessant om te vertellen: zonder blijvende schade.

Een fles champagne staat klaar om ‘het’ te vieren en daarop volgt een fantastisch witte wijn uit de regio die niet onder doet voor een erg mooie Bourgogne, die weer, al etend weggezet wordt door een andere witte wijn. We praten met de blik op vroeger, het ravissante landschap en de toekomst. De avond doet zijn intrede en we praten nog steeds… Dan veert mijn gastheer op. ‘We gaan nog een mooi wijntje uitzoeken in de wijnkelder’, zegt hij.

De kelder is ruim en in keurige sarcofagen liggen de mooie wijnen te wachten op goed gezelschap. ‘Kies jij maar’, zegt hij. Ik voel dat de eerder gedronken wijn al enthousiast in mijn aderen stroomt; een lieflijk stroompje hoor! Mijn god, ik ben een slechte kiezer, bang dat ik natuurlijk weer de duurste wijn eruit trek. Ik mompel ‘geen Bourgogne, die proef ik nu niet meer’ en zie een naam die ik herken. ‘Lafite’ roep ik als een schoolkind dat het goede antwoord weet. Er liggen maar vier flessen, net een mooi aantal voor een diner, denk ik en ik trek mijn enthousiasme in. ‘Heb je ook een Petrus’, roep ik overmoedig. Trefzeker stapt hij af op een stapeltje flessen. ‘Grapje’, roep ik snel.

‘Nee, An, we gaan nu een mooie fles drinken, dit is het moment en jij zoekt hem uit!’ ‘Heb je een Pomerol, die zou ik graag eens drinken’ zeg ik. ‘Bien sûr’, zegt hij resoluut en hij trekt een fles uit het schap. ‘ Eentje?’, zegt hij, met zijn sigaar losjes in de mond.

Giechelend, omdat het leven zo mooi kan zijn, lopen we naar het terras waar we gedrieën de engeltjes al in het glas ruiken om vervolgens, alsof we in het paradijs zijn aangekomen, een glaasje tot ons nemen.

Later in bed, tel ik in gedachten het aantal flessen en ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik de volgende dag aangehouden zou worden, de alcohol-test alsnog positief zal uitslaan.

Met de meisjes drinken we de volgende dag nog een koffie. Jeugdvriend en zijn vrouw blijken meer dan alleen goede wijn in hun mars te hebben en omarmen de meisjes als ware het hun eigen dochters.

‘Heb je hun CV al gelezen?’ vraagt mijn vriend bij het afscheid. ‘Wat bedoel je? ’ vraag ik. ‘Op hun armen en benen!’. Hij kijkt mij lachend aan. ‘ Deze meiden gaan het wel redden hoor’.

In de auto googelen we op de Pomerols en ik troost mij met de gedachte dat de hoogte van de alcohol boete een schijntje zal zijn van de waarde van de kostbare veroorzaker.