SCHEDUWE IN CLAMECY

SCHEDUWE IN CLAMECY

Ik heb dit week-end mijn huis verhuurd. Aan Farouk, uit Parijs. Via Airbnb. Hij en zijn 11 copains, zijn allen hoogopgeleide ambitieuze carriere employeurs. Ik moest even onderzoek doen op zijn profiel. Vandaar! Jaren terug heb ik ook eens een week verhuurd aan een Islamitische familie. De vader, Frans gerespecteerd ingenieur, wilde zijn kinderen en familie laten kennismaken met het leven op het Franse platteland. Het gedachtengoed vond ik bemoedigend. Daar dachten de bewoners van het 6-huizen tellende hameau heel anders over. Zij konden aan de boerka draagsters, de lijnen vol donker wasgoed en de geheel geklede mensen die in mijn zwembad sprongen, niet zien dat het om een onderzoekende ingenieur ging.

Met Liesje sta ik, vanwege het prachtige weer aan het etang de Vaux en Baye. Wat is het hier toch heerlijk! Vannacht werden we verrast door een onweer dat indruk probeerde te maken met hevige flitsen; echter het geluid en storm bleven uit.

Vanochtend besloot ik dan eindelijk het stadje Clamecy eens te bezoeken. Tot mijn schande ben ik er in de twintig jaar dat ik mijn Franse huis heb, nooit geweest; ja, er doorheen gereden of een bezoekje aan de centre commercial.

Het is een beeldschoon middeleeuws stadje en omdat het niet al te warm is maak ik er een flinke wandeling. De zaterdagmarkt is bescheiden, niettemin weet ik er een linnen jurk te scoren die, moyen-âge model, mijn covid aanwas voorlopig in het ongewisse zal houden. Op het plein, waar de kerk reusachtig staat te wezen, vind ik een prachtig gerestaureerde “Halles” met fris en vers aanbod. Iedereen heeft er zin in! We vergeten, af en toe even, de afstand te bewaren. De gedroogde- fruitstand krijgt van mij een zorgelijke blik toegeworpen: zijn plexiglas schermpje telt 12 opgaande centimeters en één valse Franse campagnehoest is voldoende om zijn jaarvoorraad te besmetten. Bij de bakker staat een geduldige 1-meter rij en de terrasjes stromen vol met Neerlanders, vers uit het autoblik, die eindelijk weer in hun maison de vacances terecht kunnen en hun vrinden op de zaterdagmarkt op smakelijke anekdotes kunnen vergassen. Ik word diverse keren gespot als Nederlandse. ‘Waar wonen jullie? Sinds wanneer? Ben je hier vaak?’, het zijn meestal dezelfde vragen. Wanneer ik langzaam met een grote budleya (voor mijn oudste zoon) naar de geparkeerde camper loop, geniet ik van het heerlijke sfeertje en ook het vooruitzicht mijn zoon en vriendin volgende week in mijn huis te ontvangen. Alsof er een bom ontploft hoor ik links van me een hele terrastafel roepen: “daar is ze!” ik kijk recht in het gezicht van een grijzige maar levendige Neerlands hoop-dame die bij het aangeschoven is bij het gezelschap dat ik een halfuurtje geleden nog sprak. Ze heeft een huis dichtbij waar ik woon. En ook al is de kans klein dat we elkaar zullen bezoeken, het is het weten waard. We wisselen nog wat zaken uit en dan blijkt maar weer hoe klein Nederland is. Ze woont in Hoorn, in het Hendrick de Keijser huis dat André en ik ooit overwogen te huren. We besluiten met elkaar dat het leven behoorlijk genoten wordt. ‘Ja, en weet je, dat kan nu allemaal sinds ik scheduwe ben’, voegt ze er guitig aan toe.

‘Een wat?’, vraag ik.

‘Gescheiden weduwe!’

Ik lees me in over Clamecy: Oorsprong Romaans. In 1447 restaureren de bewoners de imposante kerk, die dan het beroemde voorportaal krijgt. De rol van Clamecy is cruciaal in het aanleveren van brandhout voor de stad Parijs. Tot 1925 passeerden de Morvandeaux 40.000 kubieke meters hout per jaar op de vlotten over de Yonne en de Seine. (HISTOIRE des Flotteurs). Ik sla een stuk (ook interessant hoor) over. In 1916 stapt een jonge ingenieur, chemicus, uit de trein. Hij heeft als taak chemische wapens te ontwikkelen (toen al). Deze 2 meter lange, 160 kilo wegende Maurice Brulfer (waar doet hij mij toch aan denken?) speelt 50 jaar een belangrijke rol als werkgever en later als sociaal voelende burgemeester.

Leert uw buren en naasten beter kennen!