WE GAAN WEER BEGINNEN!!

Ik zag er als een berg tegenop weer naar mijn Franse huis te moeten gaan; immers daar heb ik rationeel een besluit over genomen (er wegwezen). Niettemin beroerde de prachtige natuur mijn emoties en ben ik er mede dankzij de grote openhaard op een fijne vakantie. Er waren wat afspraken: kinderen zien, Franse belasting betalen en Nederlandse en Franse vrienden bezoeken.

De grote klus, waar mijn toekomst voor de komende maanden van afhankelijk zal zijn, is de reparatie van de haperende gasinstallatie aan en in “Liesje”, de camper.

De plaatselijke loodgieter wist de ontbrekende tussenstukjes uit zijn voorraadschuur te toveren en de door mij gekochte “au norme” slangen met ook het rode “au norme” drukventiel aan te sluiten. Het baatte niet. Eenmaal thuis kon ik het niet laten en probeerde, met gevaar voor een uiteenspattende Lies het eerste apparaat, de gaskachel. Die deed het. Hoop, er was hoop!

Volgens André zat er condens in de leidingen. Had hij op zijn schip ook weleens mee te maken (ik begrijp nu waarom hij elektrisch kookt en verwarmt). Drie uur lang plakte ik een stofzuiger aan de gasleidingen en zuigen maar. Zonder resultaat! Het gaskacheltje deed het inmiddels ook niet meer. Mijn broer opperde een goed plan naar een garage te gaan en er perslucht-spuit op te zetten. En daar kreeg ik het adres van het mega-camperbedrijf, de tovenaar voor al het rijdend flitsflats materieel. In Bourges, 100 km rijden en dat in twee uur. Ik moest, net zoals bij de dokter een afspraak maken.

En daar zit ik nu, in de wachtkamer, een bankstelhoekje met een tafel met oudtanse tijdschriften over het camperleven. Het is er koud want we zitten in duizenden vierkante meters loods en dat kun je onmogelijk verwarmen. Bruno ligt op de grond en rilt. De vloer is ijskoud en ik leg hem op mijn jas. Nu krijg ik het koud. Ik hoop in stilte dat Liesje de operatie goed doorstaat en dat we het straks allebei weer warm zullen hebben. Ik besluit een beetje te lopen langs de camperreuzen die uitdagend staan opgesteld, hun deuren welkom geopend, wachtend op een eigenaar. Ik zie slaapkamers zo groot als hotelkamers waar je aan drie zijden rond het bed kunt lopen met een walk-in douche. Voor tachtigduizend euro ben je eigenaar.

‘Puis je vous aider, madame? ‘. De verkoper stapt op me af om me informatie te verstrekken. Ik zeg dat ik gewoon even rond wil kijken. Dat mag niet van hem. Gedecideerd wijst hij naar het koude bankstelhoekje, waar Bruno nog steeds ligt. Ik geloof mijn oren niet. ‘Man, je hebt misschien wel een potentiele koper in je versgewassen knuisten…’

Even later komt de receptioniste me halen. De operatie is goed verlopen. Ze somt op: kachel, kookpitten…ze slaat de kassa aan. ‘Overigens,’ zegt ze, ‘de installatie is niet “au norme”.’ Ik zucht. Wat nu weer. In een seconde besluit ik niet weg te gaan, geen twee uur te gaan rijden, voordat Liesje weer helemaal goed functioneert! Op mijn vraag, wat er niet “au norme” is, haalt ze de vriendelijke jonge reparateur erbij. Die laat me precies hetzelfde drukventiel zien dat ooit in mijn camper zat, kapot ging en nergens meer te krijgen was. Dacht ik. We lopen eerst maar eens naar de camper en hij laat me zien dat alles het weer doet. Nou ja, alles: de geiser niet, de gaspitten gaan aan wanneer je flink “a la Pietje van Swiebertje” rommelt door te draaien aan verschillende knoppen. Het kacheltje, dat doet het! Ik ben niet tevreden en eigenlijk voelt de jongen ook dat het een slechte voorstelling was. Ik blijf vriendelijk en stel rustig voor de “au norme” versie te installeren. Natuurlijk vraag ik me af waarom dit grote bedrijf dat niet al eerder aan mij heeft voorgelegd. Ik neem weer plaats in de koude bankstelhoek en 20 minuten later (het loopt tegen zessen) komt “de dokter” me met een zelfverzekerde houding halen. Ik moet nu zelfs meelopen naar de patiënt. Hij voert zijn warmte- show succesvol op en we staan samen blij te wezen in de smalle camper. Om mijn waardering te bevestigen breng ik mijn rechterarm omhoog om hem een high-five te geven. De jongen begrijpt het niet, denkt dat ik hem een dreun wil verkopen en duikt voor me weg. Ik stamel dat ik dat van mijn kinderen geleerd heb…

Gisteren bezocht ik met mijn vriendin Elvira de TRUFFELMARKT in Vezelay. Zoals menigeen weet is Vezelay wereldberoemd vanwege zijn kathedraal en dat heeft ook zijn uitwerking op le commerce: leuke winkeltjes, bars en goede restaurants. Een feestje, een truffelfeestje! Elvira verheugde zich al op de aankoop van een paar zwarte bolletjes, voor maman, een kerstcadeau. Google haalde ons uit de droom. De truffel is een vers product en slechts een week goed houdbaar; drie weken is ook mogelijk maar dan zul je aan je disgenoten wel een klein smaaktheatertje moeten opvoeren. Wanneer we aankomen in de “Gotische zaal” blijken onze verwachtingen ondertroffen. Onze ogen glijden langs slechts een paar tafeltjes met zelfgemaakte likeur, kaas met truffel per hapje te koop en een koek en zopie. Al snel zien we de tafel met truffels. Er staat een kleine rij en we ontdekken de prijs: €600 per kilo voor het zwarte goud. Er loopt nog een man waaromheen wat tumult is. Een Italiaan. Uit Piemonte. Hij opent zijn plastic doosje met een blauw wit geblokte theedoek, vouwt de doek weg en we zien vier knolletjes met geurend wit goud. Hij mag pas verkopen wanneer de Franse keutels op zijn, vertelt hij me. Europa, vrijheid van handel en verkeer? Ze zijn in de aanbieding vandaag, voegt hij toe. Geen zevenduizend euro per kilo, slechts vijfendertighonderd! Ik ga in de rij staan, slechts één wachtende voor me. De laatste 13 zwarte bolletjes, driehonderdveertig gram, worden voor mijn neus afgewogen en verdwijnen in een vochtige doek van mijn voorgangster. De witte truffels laat ik maar even zitten: ik overweeg Bruno te trainen.

Elvira nodigt me uit in “la Terrasse”, een zeer aanbevelenswaardige maaltijd en de pichet met rode Bio huiswijn is een topper!

De boot is geboekt: zondag 17 november om 20 uur met camper en hond naar Sardinië! We gaan weer beginnen!