LUCCA PER SCHIP

Inmiddels ben ik zonder dat jullie het doorhadden in Nederland aangekomen. Het schrijfwerk vergde een Dan Brown -achtige spitsvondigheid waarin ik veel moeite moest doen om te suggereren dat ik nog diep in het zuiden zat: want ik loop binnen enkele minuten in Den Oever bij André het schip op om mijn echtgenoot met zijn verjaardag te feliciteren!

Ik kan het jullie nu wel verklappen.  André is natuurlijk ook een bloglezer, mijn grootste zorg waren de telefoongesprekken met hem, afgelopen twee weken, twee keer per dag, waarin ik helderblauwe luchten, verre zeegezichten, Trevi fonteinen en opgravingen in Rome moest beschrijven (ik ben een hele slechte jokker) terwijl ik feitelijk 20 september in Palermo de Grimaldi Lines ben opgereden ( hoe doe je het) die mij, camper en hond overvoeren,1200 kilometer naar Livorno in 18 uur en voor € 163. Een absolute aanrader! Tijdens de tocht werd mijn liefde voor Sicilië getemperd toen ik hoorde dat iedereen die iets in zijn mars heeft Sicilië verlaat. Dat zou betekenen dat ik mijn oude dag zal slijten met de achterblijvers hetgeen verdacht veel op de situatie gaat lijken die ik zojuist in de Nievre achter me heb gelaten. Overwinteren in Sicilie rest als optie.

Een bezoek aan het zonovergoten Lucca deed mijn hart sneller kloppen. De kerkjes met iedere avond een, gratis, concert, een famiglia die aan tafel een hele middag luncht, met krijsend kind. Zo gaat dat. In de verte speelde een brassband en het emotioneerde me. Ik was “thuis”. Er lag een vrolijk mutsje voor de accordeonist. Het publiek, net zo enthousiast als ik, gooide er royaal muntstukken in. Ik wist nog een briefje van 10 euro in mijn portemonnee en in mijn emotionele toestand won de zwakte en wierp ik het briefje van 10 in het hoedje; hervatte mijn mentale dip en viste er weer vijf euro uit. Er lag al meer dan honderd euro in de hoed, kon ik zien. Toen het spel uit was stapte ik op de blazer af en complimenteerde hem ruimhartig in het Italiaans. Dat bleek niet zijn spreektaal. Het bleek een Eindhovenaar: Eindhovens dweilorkest op tournee. Terwijl we praten zie ik in mijn linkerooghoek (mijn moeder zei altijd dat de ogen van een vrouw dienstbaar moeten flitsen) de accordeonist op een fiets stappen. ‘Hoort hij bij jullie,’ vraag ik. ‘Nee die speelde gewoon een beetje met ons mee.’ ‘Maar hij heeft het hoedje bij zich, en daar zat meer dan honderd euro in,’ zeg ik geagiteerd. De Eindhovenaar haalt zijn schouders op. Zonder verder na te denken ren ik de fietser achterna, door smalle straatjes, langs terrassen met etende mensen die bevriezen bij het zien van die rennende en schreeuwende vrouw die “sei un rubatore” roept. De fietser draait zich nog eenmaal om en lacht zijn slechte tanden bloot. ‘Heb er maar veel geluk mee, dief!’ probeer ik mezelf nog hijgend te rechtvaardigen. Het dweilorkest pakt zijn muziek in en gaat naar Pisa een pizza eten.

De volgende dag ben ik in Camaiore, niet die aan zee, maar wel vlakbij. Wat is dat een leuk stadje geworden! Ik eet er mijn zondag diner tussen de Camaiorezen. Weer voel ik me thuis. Ik krijg adressen van makelaars en ik bekijk, zoals een dromerig kind dat met kerst kan doen, de etalages waarin prachtige huizen hangen te wachten op een nieuwe bewoner.

Vervolgens doorkruis ik het in alle opzichten sombere Frankrijk om “Liesje” achter te kunnen laten bij een garagist bij mijn Franse vakantiehuis. Aldaar begroet ik, als hoogtepunt zoon Valentijn en zijn vrienden en geniet ik er een smakelijk diner, in de pizzeria natuurlijk, met vrienden. Vannacht was ik weer even student met mijn mede studenten tijdens een lustrum van de discoteek  Woolloomoolo in Utrecht. Het idee “elkaar te spreken” werd, net als vroeger, weggeblazen door volume van de muziek. Hoe hebben hier ooit al die vriendschappen en filosofische gesprekken een bodem kunnen krijgen? Groot voordeel van de grijze hossende massa was dat menig gehoorapparaat werd “uitgezet”, of, zoals G. mij vrolijk meldde, op “selecteer muziek”. Opvallend veel goede gebitten. De implantaten, witcovers of klappers lichtten blauw op bij de lichtshows. Ikzelf viel “door de tand” met mijn witgewassen voortandje. Terwijl ik dit schrijf suizen mijn oren nog, zit er al een aspirientje in tegen een onbestemd gevoel in mijn hoofd, veroorzaakt door te weinig frisse lucht...

Ik neem even afscheid van jullie. De gaskachel in de camper wordt gerepareerd omdat de Franse maten van koperen aansluitingen anders zijn dan de Europese. Ik ga mijn Franse belasting fysiek op het Franse belastingkantoor betalen omdat een Nederlandse IBAN niet geaccepteerd wordt en een SEPA vereist is. Een SEPA is Frans en IBAN is Europees, snap je!

Ik overweeg de winter door te brengen in Camaoire. Of misschien neem ik nog eens de boot naar Sicilië. Wie weet met André?

Dank jullie voor het lezen van mijn blogs die ik met plezier schreef vooral omdat ik wist dat jullie er met plezier naar uit keken. Ik hou jullie op de hoogte! Lieve groet, Anna.