AL HET GOEDE EN HET SLECHTE GAAT IN 3-EN

De bloesemblaadjes laten zich wegzuchten door de zachte lente bries. De dikke hommels zijn dronken van hun bevruchtende werkzaamheden en er rust er regelmatig een, verdwaasd, in mijn keuken uit. Met de volle paaszon krijgt bladgroen het signaal tot uitbotten en binnen een paar weken zal alles dat in zijn naaktheid mooi en lelijk was bezwangerd zijn door fris groen en zwellende vruchten. De natuur heeft het maar mooi voor elkaar!

Het goede, maar ook het slechte gaat vaak in drie-en. Ik had het al kunnen vermoeden nadat ik, rijdend naar mijn familie in Zwitserland, mij onverwacht in een sneeuwstorm bevond op nog maar een paar kilometer van hun chalet. Ik zag rechts van mij aangstaanjagende diepe ravijnen, die skiënd een uitdaging zijn; nu moest ik me troosten met de gedachte dat we als studenten, destijds niet warm of koud werden van deze beproevingen, ook al reed je in het boodschappen wagentje van je moeder. De daaropvolgende skidag hing ineens de zool van mijn skischoen aan mijn ski: een geluk boven een ongeluk dat ik tijdens de schuss naar beneden (snelheid zo’n 70 km?) geen ijzig stuk sneeuw ben tegengekomen. Zo grappig, voor mijn gevoel waren de schoenen, mijn schoenen dus, net nieuw. Terugrekenend blijken ze 25 jaar oud!

De derde was de auto die zich in de linkerflank van mijn Skoda Monte Carlo boorde. Ik zal in dat ene moment van onoplettendheid het driehoekbord met rode rand gemist hebben. Google maps deed mij geloven dat ik op een afgezonderde rijbaan zat en niet op het zelfde niveau een (voorrangs) weg zou kruisen.

“ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen” hoor ik mezelf nog denken.

Dan is Frankrijk op zijn best: een jong stel dat stopte, regelde de ambulance die mij naar het universiteitsziekenhuis in Dijon bracht, waar met alle mogelijke stralingsapparaten geen letsel geconstateerd werd. Hetzelfde stel nam de hond Bruno onder zijn hoede en bracht mij ' s avonds naar een hotel bracht waar de hotelier mij met een flinke pint feliciteerde op de goede afloop.

Blijk ik ook voor het eerst in mijn leven een all-risk verzekering afgesloten te hebben...

Het wachten is op de expert. Ik reken op total-loss. Alles beter dan leven in een rolstoel of opname in een ziekenhuis. Ik heb gewoon weer heel veel geluk gehad. En misschien zat André wel op een wolk, een hele grote dikke wolk.

Het verhuurseizoen start. Het huis is weer op orde. Er is ook veel ruimte voor vrienden en kinderen die langs willen komen. En ze komen ook. Een rijk gevoel de dagen te kunnen delen met mensen, en daaropvolgend weer mijn eigen domein te genieten.

Route 66, doen, wat je kunt! Voor nu nog een mooie 2e paasdag.