VIES

VIES

Mijn broer noemt me een gipsy. Gipsy is natuurlijk een mooi woord en een intellectuele verbloeming voor een ruw en hard kamper bestaan.

‘Kampers’  hadden in mijn jeugd een slechte naam: gevaarlijk, niet te vertrouwen en ja, voor je het wist, waren ze al weer weg. Gevlucht!
Gipsy is avontuurlijker, gitaar, kampvuur, hippie, goede gesprekken…
Goed dan, een gipsy in een kamper!

Om te beginnen als vrouw alleen, moet ik goed uitgerust zijn. Voldoende slaap, maar ook een paar eerste hulp gereedschappen zijn onontbeerlijk. Het puntknijptangetje heb ik al een paar keer gebruikt. Verder heb ik een accuboor, imbus sleutels en werkhandschoenen voor vieze karweitjes bij me. Dit alles in een houten kistje dat mijn vader, met een stel hele goede hersens maar twee linker handen ( in de ogen van mijn moeder dan) in zijn Delft- jaren in de praktijkklas gemaakt heeft.
De eerste hulp kist is dus handig. Ook voor vieze klusjes. En dat vieze dingetje kwam al snel voorbij. Het is zo vies dat ik zelfs mijn werkhandschoenen er niet aan vuil wilde maken. 

In Ventmiglia sta ik tijdelijk op een parkeerterrein. Illegaal, voor zover dat kan als vrije kamper. Ik zie een openbaar chemisch toilet. Ik kom op het slimme idee om mijn chemische toilet hierin te legen. Immers ze zijn beide chemisch. Voorzichtig, zonder al te veel ongewenst spatwerk, stort ik mijn koffer af. De stortsnelheid verbaast me iedere keer weer. In die verbazing en spatten vermijdend glipt met dezelfde snelheid het schroef dekseltje ook de chemische massa in. Het drijft, dat is het enige positieve. 

Gelukkig heb ik ook ijzerdraad. Ik buig een handig lepeltje en vis er net niet behendig genoeg op los. Het dekseltje glipt speels onder me vandaan en de handicap in dit sportieve spel bestaat uit een licht hellende horizontale plaat waar de ontwerpers van de “dixy" een zachte landing van de uitwerpselen mee voor ogen hadden.

Dan is er Nelly, de Florence Nightingale van de Bloemen Riviera. Tijdens mijn bezoek presenteert ze me, behalve vrolijke verhalen en heerlijke maaltijden een oud vijver schepnetje. Ze krijgt het niet terug, waarschuw ik haar.
Ik haast mij terug naar de illegale kampeerplaats en hoop vurig dat de “Dixy" nog niet geleegd is. Ik weet namelijk nu al dat de provisorische dichting van mijn chemische toilet met het stukje plastic  en het postbode elastiek ( ook uit het kistje) in een klotsende auto tot een onuitwisbare herinnering zal leiden. 
Ik heb geluk. De Dixy is niet leeg en het schepnetje werkt. Terwijl ik het netje in de container mieter kan ik het dekseltje wel zoenen.

Park4night uitgebreide kampeerapp, ook off line