PALAZZO ROSSANO

Ik rijd het wereldberoemde Rossano Vecchio, in Calabrië binnen. Niet omdat ik weet dat het zo wereldberoemd is maar omdat de park4night app dit als een prettige plaats aanbeveelt. Oh, jullie kennen het ook (nog) niet?

De parkeerplaats is groot met aan een zijde een prachtig uitzicht op het National Sila park; aan de andere zijde het uitzicht op een spannende tunnel die, zo ik heb begrepen van de bruine borden, naar het “centro storico” leidt. Ik heb zoveel zee en blauwe luchten gezien de afgelopen maanden dat ik niet weet hoe snel ik de tunnel in moet.

Er wacht mij een lieflijk plaatsje, een mooi gerestaureerd plein met een pasticceria, sinds 1900 gedreven door de geslepen familie “tagliaferri” ( messenmaker), die overigens al generaties lang beëdigd zijn in de advocatuur. Taartjes maken kunnen ze dus ook! In het achterzaaltje word ik bediend als een filmster.

De straatjes hebben mooie lantaarns, er zijn restaurantjes, ik eet er pizza met wijn voor € 8,00 en er zijn 3 cathedralen en een uitgebreid museum dat ook de Codex Rosseanus( Unesco) in huis heeft:een boek opgemaakt in de 6e eeuw met vooral getekende Bijbelse voorstellingen. Het plaatsje ligt op 300 meter hoogte en slechts 10 kilometer van zee. En nu komt het, ik raak enthousiast. Het is een plaatsje met potentie. Welke potentie weet ik nog niet. Maar ik voel iets.

De volgende dag zit ik bij een Remax makelaar met wat algemene vragen over verbouwen, wetten en regels maar eigenlijk: ik heb interesse in een palazzo en ik wil wat foto’s van het interieur zien. Een algemeen bekend feit is dat Zuid- Italianen arm, onwillig en vies zouden zijn. Waar het vandaan komt weet ik niet. In ieder geval is het niet waar. De makelaar is zeer goed georganiseerd en heeft een mega groot scherm aan de muur hangen waar zijn employee in razend tempo de gevraagde foto’s laat zien. Ik zie mooie fresco’s, lambriseringen en naar beneden gedonderde plafonds. Mijn droom is over. Ik zie het al voor me: allerlei instanties die me gaan dwingen de fresco’s te restaureren!

De makelaar, het enige jammere is dat hij zijn kortgeknipte haar geverfd heeft waardoor het een bruine badmuts lijkt waar bij de bakkebaarden wat grijze pluimpjes prammen, heeft lucht gekregen van mijn interesse en begint te praten over een ander palazzo. 

En dan verschijnt op het scherm het palazzo. Geel grijs, vergaan, maar niet verrot zie ik al snel ( je moet er doorheen kunnen kijken; figuurlijk dan). Een hele rij met dubbele deuren en Franse balkonnetjes. Volgende foto: een heel groot terras op de 3e verdieping met uitzicht over zee, stadje en groen. Volgende foto: een trappenhuis met 5 cm dikke grijze natuurstenen treden.

‘Kan ik het vanmiddag bezoeken?’ Het is bijna geen vraag. Dezelfde middag lopen we door het pand. Er valt een enorme stortbui op het stadje en ook op het dak. De makelaar betreurt de regen vanwege het ontberen van mooie uitzichten. Ik vertel hem dat je een pand het beste op zijn slechtste moment kan zien; dan kan er niets meer tegenvallen. Dat blijkt. Het dak, dat volgens de makelaar natuurlijk nog goed was, lekt. Met mijn bouwkunde oog zie ik dat het een simpel dak is, dat kost je de kop niet! Verder is het pand kurkdroog. De eenentwintig vertrekken uitgesmeerd in 900 vierkante meters, hebben tegelvloeren die nog intact zijn, wanden die alleen een lik verf nodig hebben. Ik kan ze niet meer tellen maar volgens mij zijn er 8 badkamers, waarvan ik later op de foto’s zal moeten concluderen dat ik geen leidingen zie lopen en geen kraan bevestigd zie. Langzaamaan zie ik mezelf al door het trappenhuis lopen, door de kamers, ik bedoel vertrekken, voortschrijden…

Tot mijn grote verrassing krijg ik inzage in de koopakte die de koopprijs laat zien, de tekeningen gemaakt door een ingenieursbureau om er een 4sterren hotel van te maken (en echt hoor, zeer aantrekkelijk) en op de koop toe een calculatie van de verbouwing uitgewerkt tot op de vierkante meter zoals ik ze destijds moest maken voor restauraties van Nederlandse monumenten.

Pfhoeh. Ik weeg voor en tegens af gedurende de nacht. De volgende morgen zijn er een paar belangrijke “nee’s “zoals parkeren en te weinig bezettingsgraad. In de loop van de dag wanneer ik weer reis blijk ik het nog niet los te kunnen laten...als ik nu toch eens iets kan verzinnen waardoor gasten niet om mij heen kunnen…