INBEKERSGILDE

Ik ben nu meer dan 4 maanden onderweg. Een kwart jaar, 130 nachten duik ik iedere nacht mijn kooitje in waar het veilig voelt, waar nog nooit iets vervelends is voorgevallen. Natuurlijk blaft Bruno op tijd, die kondigt ruim van tevoren (ongewenst) bezoek aan.

Eén incident vond plaats: een inbraak, overdag, op een betaalde parkeerplaats in Livorno, toen ik alles op slot had en dus ook een deurslot geforceerd moest worden.

Zoon Valentijn was er toen gelukkig bij en heeft het slot met zijn handige vingers zodanig gerepareerd dat de deur nu vanuit de binnenzijde af te sluiten is. Het is de deur waar Bruno achter ligt. Lang heb ik meer vertrouwen gehad in zijn zwarte vacht dan in zijn beestachtige karakter, totdat hij onlangs bijna zijn tanden in de grote neus van Carmelo (die uit Reggio Calabria.) zette omdat die nogal onverwacht zijn gezicht naar binnen stak. Goed zo!

Onlangs had ik een gesprek met twee andere camperstellen: allemaal hebben we een inbraak meegemaakt. Een één op één score dus.

En nu ga ik jullie iets heel verontrustends vertellen. Maar het werkt! Het werkt ook al de negen jaren die ik in Frankrijk woonde. Hier komt ie: Sinds het incident in Livorno sluit ik de camper niet meer af! Het werkt fantastisch, de mogelijke inbreker heeft namelijk heel wat frustrerende hordes te nemen. Allereerst werkt het “slotje” kraken niet en dat is “the business core” van zijn onderneming. Vervolgens ziet hij open ramen en dat geeft iedereen een welkom gevoel behalve dit ras. Hij wordt er dood nerveus van. Soms laat ik de deur zelfs wagenwijd open staan. Dan heeft de man, of vrouw het niet meer want dat zou kunnen betekenen dat ik heel erg in de buurt ben. En zoals jullie misschien nog niet weten: dit slag werkt liever alleen.

Ondertussen huppel ik kilometers verderop rond, in kerken of restaurantjes. In mijn rugzak mijn portemonnee, mijn telefoon en laptop met USBsticks. Ook heb ik, vind ik best slim, in mijn telefoonmapje een creditcard zitten, voor de persoonlijke overval. De creditcard is namelijk al tijden geblokkeerd!  Een kat in te card (zak), al hoop ik dat moment niet mee te hoeven maken. Wanneer het gilde een bezoek brengt aan mijn camper dan rest hen vrouwenkleding en wat voedsel, allemaal dingen die te vervangen zijn en veel minder tijd vergen dan de reparatie van sloten en of gebroken ruiten.

Nu is dit natuurlijk een pleidooi voor een oude camper met al wat krassen en butsen. Dit artikel is niet bedoeld voor eigenaren van een gloednieuwe van zestigduizend euro of meer! Laatst reed ik over een smal bruggetje met stenen muurtjes en een bocht. Jongetjes kunnen dat beter, die hebben in hun jeugd eindeloos autootjes op het tapijt gemanoeuvreerd. Ik manoeuvreerde te snel en een hevig slijpend gekras rukte het onderste scharnier los van mijn woonhuisdeurtje. Kijk, een deur mag open staan, maar hij moet er niet bijhangen. Het is gefikst hoor! Fluitend rijd ik langs knersende takken die te ver de straat in steken. Google zou eigenlijk een route voor campers en vrachtwagens moeten verstrekken. Want hoe doen de glad- strak- glimmende- kras loze campers dit?

Oké, één nacht heb ik het vleesmes naast me in mijn matras gestoken. Dat was op een wonderschoon plekje in een pijnbomenbos met uitzicht op zee. En alles was zo wonderschoon omdat het een doodlopende weg was. Het woord zegt het al! Dat risico nemen inbrekers zelfs niet. Er is niets gebeurd, maar de doodlopende weggetjes laat ik voor wat ze zijn.

Ik slaap heerlijk, als jullie dat nu ook maar blijven doen!